, ,

انواع رایج‌ ترین حملات سایبری و تهدیدهای دیجیتال در جهان امروز

در جهان دیجیتال امروز با پیشرفت هرچه بیشتر تکنولوژی به همان اندازه که عرصه ارتباطات و اطلاعات گسترده‌تر می‌شود، حملات و ناامنی‌ها هم رو به افزایش است. این ناامنی ها که با عنوان حملات سایبری می‌شناسیم به مجموعه اقدامات سایبری گفته می‌شود که با هدف سرقت اطلاعات و منابع گریبان گیر سازمان ها و قربانیان می‌شوند.

می‌توان گفت این لیست کامل ترین انواع حملات را در بر دارد، پس برای آشنایی با همه انواع حملات، این منبع جامع و کامل است.

انواع حملات سایبری در دنیای دیجیتال:

  1. حملات فیشینگ  (Phishing Attacks)
  2. حملات اسپیر فیشینگ  (Spear Phishing)
  3. حملات ویشینگ (Vishing) – فیشینگ صوتی
  4. حملات اسماشینگ (Smishing) – فیشینگ پیامکی
  5. بدافزارها  (Malware Attacks)
  6. ویروس‌ها و کرم‌ها  (Viruses & Worms)
  7. تروجان‌ها  (Trojans)
  8. باج‌افزارها  (Ransomware)
  9. جاسوس‌افزارها  (Spyware)
  10. نرم‌افزارهای تبلیغاتی مزاحم  (Adware)
  11. حمله مرد میانی  (Man-in-the-Middle – MITM Attack)
  12. حملات DDoS و  DoS (Denial of Service)
  13. حملات مهندسی اجتماعی  (Social Engineering)
  14. حملات بروت فورس  (Brute Force Attacks)
  15. حملات دیکشنری  (Dictionary Attacks)
  16. حمله روز صفر (Zero-Day Attacks)
  17. حملات تزریق  SQL (SQL Injection)
  18. حملات  XSS (Cross-site Scripting)
  19. حملات  CSRF (Cross-Site Request Forgery)
  20. حملات  DNS Spoofing
  21. حملات  ARP Spoofing
  22. حملات داخلی  (Insider Threats)
  23. حمله به زنجیره تأمین  (Supply Chain Attacks)
  24. حملات به اینترنت اشیا  (IoT Attacks)
  25. حمله به دستگاه‌های موبایل  (Mobile Attacks)
  26. حملات مبتنی بر ایمیل  (Email-based Attacks)
  27. حملات مبتنی بر مرورگر  (Browser-based Attacks)
  28. حمله به ابر  (Cloud Attacks)
  29. حمله به شبکه‌های وای‌فای  (Wi-Fi Attacks)
  30. حملات رمزنگاری‌شده  (Encrypted Threats)

 

روز به روز با بالا بردن امنیت مقابل نفوذ، تنوع حملات سایبری هم بیشتر می‌شود. بنابراین به  توضیح شناخته‌شده‌ترین های لیست می‌پردازیم؛ چراکه این نوع حملات رایج‌تر هستند.

1.حملات DOS

حمله انکار خدمات یا Denial of Service (DoS)  نوعی از حملات سایبری است که در آن مهاجم تلاش می‌کند یک سیستم، سرور یا شبکه را آن‌قدر با درخواست‌های غیرواقعی بمباران کند که دیگر نتواند به درخواست‌های واقعی کاربران پاسخ دهد. این یعنی سایت یا سرویس مورد نظر برای کاربران عادی از دسترس خارج می‌شود یا عملکرد آن به‌شدت کند می‌گردد.

تصور کن یک فروشگاه اینترنتی داری و هزاران مشتری واقعی در حال خرید هستند. حالا اگر یک مهاجم به‌صورت مصنوعی میلیون‌ها درخواست جعلی به سایت بفرستد، سرور فروشگاه نمی‌تواند همه این درخواست‌ها را پردازش کند و در نهایت کاربران واقعی یا به سایت دسترسی ندارند یا نمی‌توانند خریدشان را کامل کنند. این یعنی ضرر مستقیم به کسب‌وکار و خدشه به اعتماد مشتری‌ها.

روش‌های حمله DoS متفاوت است، اما یکی از رایج‌ترین آن‌ها ارسال سیل‌آسای درخواست‌هایی از نوع  HTTP، TCP یا UDP به سمت هدف است. در برخی موارد، حمله با ارسال بسته‌های بزرگ یا ناقص باعث مصرف حافظه یا پردازش بیش‌ازحد سیستم قربانی می‌شود. گاهی هم از باگ‌ها و نقص‌های نرم‌افزاری برای ایجاد اختلال در عملکرد استفاده می‌شود.

اما چیزی که حمله را خطرناک‌تر می‌کند، زمانی است که همین نوع حمله به شکل توزیع‌شده اجرا شود؛ که به آن DDoS  یا Distributed Denial of Service  می‌گویند. در این حالت، مهاجم از صدها یا هزاران سیستم آلوده (که تحت کنترل او هستند و به آن‌ها “بات‌نت” گفته می‌شود) برای انجام همزمان حمله استفاده می‌کند. این نوع حمله نه‌تنها شدیدتر است، بلکه مقابله با آن نیز دشوارتر است چون منبع حمله فقط یک سیستم نیست.

  1. حملات فیشینگ

حملات فیشینگ یکی از رایج‌ترین و فریبنده‌ترین روش‌های حملات سایبری هستند که هدف آن‌ها سرقت اطلاعات حساس کاربران است. در این نوع حمله، مهاجم با جعل هویت یک سازمان معتبر یا شخص قابل‌اعتماد (مثل بانک، شرکت خدماتی یا حتی یکی از دوستان کاربر)، پیامی از طریق ایمیل، پیامک یا شبکه‌های اجتماعی ارسال می‌کند که در ظاهر کاملاً قانونی و معمولی به نظر می‌رسد. این پیام معمولاً حاوی لینکی است که کاربر را به یک وب‌سایت جعلی هدایت می‌کند؛ سایتی که به‌دقت شبیه نسخه اصلی طراحی شده تا کاربر بدون شک و تردید اطلاعات خود را مانند نام کاربری، رمز عبور، شماره کارت بانکی یا کد تأیید وارد کند.

فیشینگ فقط به شکل ایمیل یا پیام متنی خلاصه نمی‌شود. برخی صوتی هستند و از تماس‌های تلفنی جعلی استفاده می‌کنند و در مواردی حتی تماس‌گیرنده خود را کارمند بانک معرفی می‌کند. در نوع دیگری به نام اسمشینگ، پیام‌های متنی فریبنده از طریق پیامک فرستاده می‌شوند که ممکن است حاوی لینک آلوده یا درخواست فوری باشد. حملات فیشینگ معمولاً به صورت گسترده انجام می‌شوند و روی روان‌شناسی کاربران حساب می‌کنند؛ یعنی با ایجاد حس اضطرار یا هشدار (مثلاً “حساب شما مسدود شده است، فوراً اقدام کنید”)، قربانی را وادار به واکنش سریع می‌کنند. مقابله با فیشینگ نیازمند آگاهی کاربر، بررسی دقیق فرستنده، عدم اعتماد به لینک‌های مشکوک، و استفاده از احراز هویت دو مرحله‌ای است تا حتی در صورت لو رفتن رمز عبور، ورود غیرمجاز ممکن نباشد.

  1. حمله به گذرواژه

حمله به گذرواژه یاPassword Attacking  یکی از متداول‌ترین روش‌های نفوذ به حساب‌های کاربری، سیستم‌ها و شبکه‌هاست. در این نوع حمله، هدف اصلی مهاجم دسترسی غیرمجاز به اطلاعات یا منابع محافظت‌شده از طریق کشف یا حدس زدن رمز عبور کاربر است. این حملات می‌توانند به‌صورت دستی یا خودکار، با استفاده از ابزارهای تخصصی انجام شوند و بسته به روش مورد استفاده، شدت و سرعت متفاوتی دارند.

رایج‌ترین انواع حملات گذرواژه شامل حمله Brute Force  حدس زدن تمام ترکیب‌های ممکن رمز عبور، Dictionary) Attack ( استفاده از لیستی از کلمات رایج و احتمالی و Credential Stuffing  استفاده از اطلاعات دزدیده‌شده از سایت‌های دیگر) هستند. گاهی هم مهاجم از مهندسی اجتماعی برای فریب کاربر و دستیابی به رمز عبورش بهره می‌گیرد. برای محافظت در برابر این حملات، استفاده از رمزهای پیچیده و منحصربه‌فرد، فعال‌سازی احراز هویت دو مرحله‌ای، و محدود کردن تعداد تلاش‌های ورود ناموفق بسیار مؤثر است. همچنین، ابزارهای مدیریت رمز عبور می‌توانند در ایجاد و ذخیره امن رمزهای قوی نقش مهمی ایفا کنند.

4.حمله بدافزار (Malware Attack)

حمله بدافزار یا Malware Attack یکی از خطرناک‌ترین و پرکاربردترین روش‌های حمله سایبری است که در آن مهاجم، نرم‌افزاری مخرب را به سیستم قربانی وارد می‌کند. این نرم‌افزار می‌تواند عملکرد سیستم را مختل کرده، اطلاعات حساس را سرقت کند، یا حتی کنترل کامل سیستم را به دست مهاجم بسپارد. بدافزارها به شکل‌های مختلفی ظاهر می‌شوند، از جمله ویروس‌ها، کرم‌ها، تروجان‌ها، باج‌افزارها (Ransomware)، جاسوس‌افزارها (Spyware) و نرم‌افزارهای تبلیغاتی مزاحم (Adware).

روش‌های آلوده‌سازی سیستم به بدافزار بسیار متنوع است؛ از کلیک روی لینک‌های آلوده در ایمیل یا وب‌سایت گرفته تا دانلود فایل‌های مشکوک یا اتصال دستگاه‌های آلوده مانند فلش‌مموری. برخی بدافزارها به‌صورت پنهانی در پس‌زمینه اجرا می‌شوند و بدون آگاهی کاربر، اطلاعات او را به سرقت می‌برند یا به مهاجم اجازه کنترل از راه دور را می‌دهند. برای مقابله با حملات بدافزاری، استفاده از آنتی‌ویروس‌های به‌روز، اجتناب از باز کردن لینک‌ها و فایل‌های مشکوک، و به‌روزرسانی منظم نرم‌افزارها و سیستم‌عامل نقش کلیدی دارند. همچنین، آموزش کاربران درباره رفتارهای پرخطر در فضای دیجیتال یکی از مهم‌ترین راهکارهای پیشگیری است.

/توسط
, ,

تکامل مدیریت دسترسی ویژه (PAM) ؛ از مدل‌های سنتی تا رویکردهای مدرن

مدیریت دسترسی ویژه (PAM – Privileged Access Management) یکی از اجزای کلیدی امنیت سایبری در سازمان‌ها است. این فناوری کنترل و نظارت بر حساب‌های دارای دسترسی بالا را امکان‌پذیر می‌کند تا از سوءاستفاده، نشت اطلاعات و حملات سایبری جلوگیری شود. تکامل PAM از مدل‌های سنتی تا رویکردهای مدرن مبتنی بر ابر، پاسخی به چالش‌های جدید در حوزه امنیت اطلاعات و تحول دیجیتال است.

۱. مدل‌های سنتی PAM

در گذشته، PAM عمدتاً به‌صورت راهکارهای محلی (On-Premises) پیاده‌سازی می‌شد. این مدل‌ها شامل روش‌های زیر بودند:

ذخیره‌سازی محلی رمزهای عبور :مدیریت و نگهداری رمزهای عبور در سرورهای داخلی سازمان.

دسترسی بر اساس نقش‌ها : (RBAC) تخصیص مجوزها بر اساس نقش‌های از پیش تعیین‌شده.

نظارت و ثبت وقایع :ثبت فعالیت‌های کاربران دارای دسترسی ویژه برای بررسی‌های امنیتی.

احراز هویت چندمرحله‌ای : (MFA) افزایش امنیت با تأیید هویت چندعاملی.

محدودیت‌های مدل سنتی:

مدیریت دشوار در سازمان‌های بزرگ.

عدم انعطاف‌پذیری در برابر محیط‌های چندابری.

چالش در یکپارچه‌سازی با سیستم‌های مدرن و ابزارهای DevOps.

۲. ظهور راهکارهای مدرن PAM

با پیشرفت فناوری‌های ابری و افزایش تهدیدات سایبری، مدل‌های جدید PAM توسعه یافتند. ویژگی‌های کلیدی این رویکردها عبارت‌اند از:

مدیریت هویت مبتنی بر هوش مصنوعی (AI-Driven Identity Management)   :استفاده از یادگیری ماشینی برای تشخیص رفتارهای غیرعادی و تهدیدات احتمالی.

دسترسی بر اساس اصل کمترین امتیاز (Least Privilege Access) :  محدود کردن مجوزها به حداقل موردنیاز برای انجام وظایف.

مدیریت رمزهای عبور به‌صورت خودکار (Automated Password Management): حذف وابستگی به ذخیره‌سازی دستی رمزها.

دسترسی بدون رمز عبور (Passwordless Authentication): استفاده از احراز هویت بیومتریک و کلیدهای امنیتی.

ادغام با DevSecOps: قابلیت همکاری با ابزارهای CI/CD برای افزایش امنیت در فرآیند توسعه نرم‌افزار.

۳. نقش رایانش ابری در تحول PAM

انتقال PAM به فضای ابری (Cloud-Based PAM) تحول بزرگی در امنیت سازمانی ایجاد کرده است. مزایای این رویکرد شامل:

مقیاس‌پذیری بالا: مدیریت کاربران و دسترسی‌ها بدون نیاز به زیرساخت فیزیکی.

به‌روزرسانی‌های خودکار: کاهش نیاز به مدیریت دستی و اعمال سریع‌تر اصلاحات امنیتی.

یکپارچه‌سازی با سرویس‌های SaaS و IaaS: امکان کنترل بهتر بر دسترسی‌های ویژه در محیط‌های ابری.

نظارت لحظه‌ای و پاسخ سریع به تهدیدات: افزایش قابلیت دید و کنترل بر فعالیت‌های مشکوک.

۴. آینده PAM: حرکت به سمت Zero Trust

در مدل امنیتی Zero Trust، فرض بر این است که هیچ کاربری یا سیستمی از پیش قابل اعتماد نیست. PAM نیز در این چارچوب نقش کلیدی دارد و شامل موارد زیر است:

تأیید هویت مداوم (Continuous Authentication)

تحلیل رفتار کاربران (User Behavior Analytics – UBA)

کنترل دسترسی پویا (Dynamic Access Control)

 

تحول PAM از مدل‌های سنتی به رویکردهای مدرن مبتنی بر ابر، پاسخگوی نیازهای امنیتی جدید در عصر دیجیتال و نشان‌دهنده تغییرات اساسی در استراتژی‌های امنیت سایبری  است. سازمان‌ها برای مقابله با تهدیدات پیچیده باید از راهکارهای مدرن، مبتنی بر هوش مصنوعی و رایانش ابری استفاده کنند تا دسترسی‌های ویژه را به‌طور هوشمندانه کنترل و مدیریت نمایند.

/توسط
, ,

چرا سازمان‌ها به PAM نیاز دارند؟ تاثیر آن بر حساب‌های ممتاز

در دنیای دیجیتال امروز که سازمان‌ها با تهدیدات سایبری پیچیده‌ای مواجه‌اند، یکی از مهم‌ترین چالش‌ها، مدیریت حساب‌های ممتاز (Privileged Accounts) است. حساب‌های ممتاز دسترسی گسترده‌ای به سیستم‌ها، داده‌ها و زیرساخت‌های حیاتی دارند. حساب‌های ممتاز در صورت مدیریت نادرست، می‌توانند هدفی جذاب برای هکرها باشند و خطرات جبران‌ناپذیری را به سازمان‌ها تحمیل کنند. در این مقاله، به بررسی تهدیدات حساب‌های ممتاز و نقش مدیریت دسترسی‌های ممتاز (PAM – Privileged Access Management)  در کاهش این تهدیدات می‌پردازیم.

اصلا PAM چیست و چگونه باعث افزایش سطح امنیت می‌شود؟

مدیریت دسترسی‌های ممتاز (PAM – Privileged Access Management) یک راهکار امنیتی است که برای کنترل، نظارت و حفاظت از حساب‌های ممتاز در سازمان‌ها استفاده می‌شود. این حساب‌ها، که شامل مدیران سیستم، حساب‌های سرویس و دسترسی‌های ویژه به زیرساخت‌های حساس هستند، می‌توانند در صورت سوءاستفاده یا نفوذ، منجر به خسارات جبران‌ناپذیری شوند. PAM با اعمال اصل حداقل دسترسی، احراز هویت چندعاملی (MFA)، مدیریت خودکار رمزهای عبور و نظارت بر فعالیت‌ها، خطرات امنیتی را کاهش داده و از حملات سایبری و تهدیدات داخلی جلوگیری می‌کند. همچنین، با ارائه گزارش‌های دقیق، سازمان‌ها را در رعایت استانداردهای امنیتی و انطباق با مقررات یاری می‌دهد.

حساب‌های ممتاز چیستند؟

حساب‌های ممتاز، دسترسی‌های پیشرفته‌ای به سیستم‌های سازمانی دارند و معمولاً برای مدیریت و نگهداری زیرساخت‌های فناوری اطلاعات استفاده می‌شوند. لذا دسترسی به زیرساخت‌ها به نگهداری و مراقبت محتاط تری نیازمند است. برخی از انواع این حساب‌ها عبارتند از:

  • حساب‌های مدیران سیستم (Admin Accounts)  :  که دسترسی کامل به سیستم‌عامل‌ها، پایگاه‌های داده و برنامه‌های سازمانی دارند.
  • حساب‌های سرویس‌ها : (Service Accounts)  که برای اجرای فرآیندهای خودکار و تعامل میان سیستم‌ها استفاده می‌شوند.
  • حساب‌های اَبَرمدیر (Superuser Accounts) :  که معمولاً در سیستم‌های حساس مانند سرورها و پایگاه‌های داده مورد استفاده قرار می‌گیرند.

  خطرات و تهدیدات حساب‌های ممتاز

۱. حملات سایبری و نفوذگران داخلی

  • حملات بدافزار و باج‌افزار :  هکرها می‌توانند از طریق مهندسی اجتماعی یا حملات فیشینگ به اطلاعات ورود حساب‌های ممتاز دست یابند و بدافزارهایی را در سیستم اجرا کنند.
  • نفوذگران داخلی:  کارکنان ناراضی یا پیمانکاران می‌توانند از حساب‌های ممتاز برای سرقت داده‌ها یا تخریب سیستم‌ها سوءاستفاده کنند.

۲. گسترش دسترسی و حرکت جانبی (Lateral Movement)

پس از دسترسی اولیه به یک حساب ممتاز، مهاجمان می‌توانند با حرکت جانبی، کنترل سایر سیستم‌های شبکه را به دست گیرند.

۳. عدم کنترل و پایش دسترسی‌ها

عدم کنترل دقیق بر روی حساب‌های ممتاز می‌تواند منجر به سوءاستفاده‌های گسترده شود. در بسیاری از موارد، سازمان‌ها فراموش می‌کنند که چه کسانی به حساب‌های ممتاز دسترسی دارند.

۴. انطباق با مقررات و استانداردها

بسیاری از استانداردهای امنیتی مانند ISO 27001، GDPR و NIST، نیازمند مدیریت صحیح حساب‌های ممتاز هستند. عدم رعایت این استانداردها می‌تواند جریمه‌های سنگینی را به دنبال داشته باشد.

  نقش PAM در کاهش خطرات حساب‌های ممتاز

سیستم‌های مدیریت دسترسی‌های ممتاز (PAM) به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا دسترسی‌های حساس را کنترل، نظارت و مدیریت کنند. مزایای PAM عبارتند از:

۱. کاهش سطح دسترسی و اصل حداقل دسترسی  (Least Privilege Principle)

PAM امکان می‌دهد که کاربران فقط به منابعی که برای انجام وظایفشان نیاز دارند، دسترسی داشته باشند.

۲. نظارت بر فعالیت‌های حساب‌های ممتاز

با استفاده از PAM، تمامی فعالیت‌های مرتبط با حساب‌های ممتاز ثبت و تحلیل می‌شوند. این قابلیت در کشف تهدیدات داخلی و خارجی بسیار مؤثر است.

۳. احراز هویت چندعاملی (MFA) برای حساب‌های ممتاز

احراز هویت چندعاملی (Multi-Factor Authentication – MFA) یک روش امنیتی است که برای تأیید هویت کاربران از بیش از یک عامل تأیید استفاده می‌کند. هدف اصلی MFA افزایش امنیت دسترسی به سیستم‌ها و کاهش خطر دسترسی غیرمجاز به حساب‌های کاربری است.

یکی از استراتژی های سیستم امنیتی PAM تأیید هویت چندمرحله‌ای (MFA) است که امنیت دسترسی‌ها را افزایش داده و از سوءاستفاده‌های احتمالی جلوگیری می‌کند.

۴. مدیریت خودکار رمزهای عبور  (Password Vaulting)

با ذخیره و تغییر خودکار رمزهای عبور حساب‌های ممتاز، خطر لو رفتن اطلاعات کاهش می‌یابد.

۵. پاسخگویی به الزامات انطباق و حسابرسی

PAM  با ثبت گزارش‌های دقیق از فعالیت‌های حساب‌های ممتاز، به سازمان‌ها کمک می‌کند تا الزامات انطباقی را رعایت کنند.

لزوم PAM در کلام آخر

حساب‌های ممتاز بخاطر سطح دسترسی بالا یکی از اهداف اصلی هکرها و تهدیدات داخلی هستند. عدم مدیریت صحیح این حساب‌ها می‌تواند باعث نشت اطلاعات، خسارات مالی، و از دست رفتن اعتبار سازمان شود. سیستم‌های مدیریت دسترسی‌های ممتاز (PAM) به عنوان راهکاری کلیدی، امکان کنترل، نظارت، و کاهش ریسک‌های امنیتی را فراهم می‌کنند. با پیاده‌سازی PAM، سازمان‌ها می‌توانند امنیت سایبری خود را تقویت کرده و در برابر تهدیدات روزافزون مقاومت کنند.

/توسط
,

  حملات RCE چیست و چه تاثیری بر پردازنده دارد؟

 

حملات RCE یا اجرای کد از راه دور، یکی از خطرناک‌ترین آسیب‌پذیری‌های امنیتی است که به مهاجم اجازه می‌دهد بدون نیاز به دسترسی فیزیکی، کدهای مخرب خود را روی سیستم هدف اجرا کند. این نوع حمله معمولاً از طریق ضعف‌های امنیتی در نرم‌افزارها، کتابخانه‌های قدیمی، پیکربندی‌های نادرست و ورودی‌های کنترل‌نشده کاربران انجام می‌شود.

یکی از رایج‌ترین روش‌های اجرای RCE از طریق ورودی‌های ناامن در وب‌سایت‌ها و نرم‌افزارهاست. برای مثال، اگر یک وب‌سایت ورودی کاربران را مستقیماً به یک تابع سیستم‌عامل ارسال کند، یک مهاجم می‌تواند به جای ورودی عادی، دستورات سیستم را ارسال کرده و آن‌ها را روی سرور اجرا کند. همچنین، بهره‌برداری از سرریز بافر یکی دیگر از روش‌های متداول این حمله است. در این روش، مهاجم با ارسال داده‌های بیش از حد مجاز، کنترل اجرای برنامه را به دست گرفته و کد مخرب خود را در حافظه اجرا می‌کند.

 

حمله سایبری RCE چگونه رخ می‌دهد؟

RCE معمولاً از طریق یکی از روش‌های زیر اتفاق می‌افتد:

  1. ورودی‌های کنترل‌نشده (Unsanitized Input):

    • اگر یک وب‌سایت ورودی‌های کاربران را بدون فیلتر کردن بپذیرد، هکر می‌تواند دستورات سیستم را در قالب ورودی ارسال کند و آن‌ها را روی سرور اجرا کند.

  2. آسیب‌پذیری در نرم‌افزارها:

    • مثلاً اگر یک برنامه از کتابخانه‌های قدیمی و دارای نقص استفاده کند، مهاجم می‌تواند از این نقص برای اجرای کد دلخواه خود بهره ببرد.

  3. بهره‌برداری از سرریز بافر (Buffer Overflow):

    • اگر یک برنامه حافظه را به درستی مدیریت نکند، مهاجم می‌تواند کد مخرب را در حافظه قرار داده و آن را اجرا کند.

  4. آسیب‌پذیری در سرویس‌های شبکه‌ای:

    • مثلاً یک سرور وب که به درستی پیکربندی نشده است، ممکن است به مهاجم اجازه دهد تا دستورات را روی سرور اجرا کند.

 

 

تاثیر RCE بر پردازنده

وقتی یک حمله RCE موفقیت‌آمیز باشد، تأثیرات آن روی پردازنده دستگاه می‌تواند بسیار جدی باشد. یکی از این تأثیرات، افزایش غیرعادی مصرف پردازنده است. بسیاری از مهاجمان پس از دستیابی به کنترل سیستم، از منابع پردازشی برای استخراج ارز دیجیتال (کریپتوجکینگ) استفاده می‌کنند که این کار می‌تواند باعث کندی شدید عملکرد سیستم و افزایش هزینه‌های برق شود.

علاوه بر این، حملات RCE می‌توانند باعث اجرای بدافزارهای پیچیده مانند روت‌کیت‌ها شوند که به مهاجم اجازه می‌دهد کنترل کامل پردازنده و دیگر منابع سخت‌افزاری را به دست بگیرد. این نوع بدافزارها معمولاً به سختی شناسایی و حذف می‌شوند و حتی می‌توانند در سطح فریمور  BIOS یا UEFI مستقر شوند. چنین حملاتی ممکن است منجر به از کار افتادن سیستم یا حتی تغییر تنظیمات امنیتی سخت‌افزار شوند که در نتیجه، مهاجم به‌راحتی می‌تواند از راه دور به سیستم دسترسی دائمی پیدا کند.

 

2 تا از حملات RCE موفق

در دنیای واقعی، حملات RCE پیامدهای مخربی داشته‌اند. به عنوان مثال، در سال 2017، آسیب‌پذیری موجود در نرم‌افزار Apache Struts منجر به یک حمله گسترده شد که در آن اطلاعات شخصی میلیون‌ها نفر به سرقت رفت. همچنین در سال 2021، یک آسیب‌پذیری RCE در Log4j باعث شد که بسیاری از سرورها و سرویس‌های ابری در معرض خطر قرار بگیرند، زیرا مهاجمان می‌توانستند از راه دور کدهای مخرب خود را اجرا کنند و کنترل سیستم‌ها را به دست بگیرند.

چگونه در برابر حملات RCE امنیت سیستم خود را بالا ببریم؟

۱. اعتبارسنجی و فیلتر کردن ورودی‌ها
۲. به‌روزرسانی مداوم نرم‌افزارها و سیستم‌ها
۳. محدود کردن سطح دسترسی (Least Privilege Principle)
۴. فعال‌سازی مکانیزم‌های امنیتی در پردازنده و سیستم‌عامل
۵. استفاده از فایروال و سیستم‌های تشخیص نفوذ (IDS/IPS)
۶. جلوگیری از اجرای کدهای مخرب در سرورها
۷. نظارت و مانیتورینگ سیستم‌ها
۸. استفاده از محیط‌های ایزوله برای اجرای کدهای غیرمطمئن
۹. اجرای تست‌های امنیتی منظم
۱۰. آموزش و آگاهی‌بخشی به تیم توسعه و مدیران سیستم

با رعایت این روش‌ها، می‌توان احتمال وقوع حملات RCE را به‌شدت کاهش داد و از اجرای کدهای مخرب در سیستم‌ها جلوگیری کرد. امنیت یک فرآیند مداوم است و نیاز به به‌روزرسانی و نظارت مستمر دارد.

چنین حملاتی نشان می‌دهد که امنیت سیستم‌ها به‌ویژه در برابر RCE باید بسیار جدی گرفته شود. استفاده از نرم‌افزارهای به‌روز، بررسی دقیق ورودی‌های کاربران، فعال‌سازی مکانیزم‌های امنیتی مانند DEP (Data Execution Prevention)  و ASLR (Address Space Layout Randomization) ، و همچنین نظارت مستمر بر عملکرد پردازنده می‌تواند از وقوع چنین حملاتی جلوگیری کند.

/توسط
,

مسائل امنیت شبکه: راهکارها و چالش‌ها

امنیت شبکه یکی از مهم‌ترین موضوعات در دنیای فناوری اطلاعات است. با پیشرفت فناوری و گسترش استفاده از اینترنت، اهمیت حفظ امنیت اطلاعات و جلوگیری از نفوذهای غیرمجاز بیش از پیش آشکار شده است. در این مقاله به بررسی چالش‌های امنیت شبکه و راهکارهایی برای مقابله با آن‌ها می‌پردازیم.

چالش‌های امنیت شبکه

  1. حملات سایبری:

    • حملات سایبری مانند DDoS، بدافزارها و حملات فیشینگ همچنان تهدیدی جدی برای شبکه‌ها محسوب می‌شوند. این نوع حملات می‌توانند باعث اختلال در خدمات، سرقت اطلاعات و حتی خسارات مالی شوند.

  2. نقص‌های نرم‌افزاری:

    • آسیب‌پذیری‌های نرم‌افزاری و بروزرسانی‌های ناقص می‌توانند به هکرها اجازه دهند به شبکه دسترسی پیدا کنند و اطلاعات را به سرقت ببرند.

  3. خطاهای انسانی:

    • خطاهای انسانی، مانند انتخاب رمز عبور ضعیف یا کلیک بر روی لینک‌های مشکوک، یکی از بزرگترین چالش‌های امنیت شبکه هستند.

  4. اینترنت اشیا (IoT):

    • با افزایش دستگاه‌های متصل به اینترنت، مدیریت امنیت این دستگاه‌ها به یک چالش بزرگ تبدیل شده است.

راهکارهای امنیت شبکه

  1. رمزنگاری اطلاعات:

    • استفاده از پروتکل‌های رمزنگاری مانند SSL/TLS برای انتقال اطلاعات، امنیت داده‌ها را افزایش می‌دهد.

  2. (Firewall):

    • دیوارهای آتش با کنترل ترافیک ورودی و خروجی شبکه، از ورود ترافیک مخرب جلوگیری می‌کنند.

  3. بروزرسانی مداوم:

    • بروزرسانی مداوم سیستم‌عامل‌ها و نرم‌افزارها باعث کاهش آسیب‌پذیری‌ها و جلوگیری از حملات می‌شود.

  4. آموزش کاربران:

    • آموزش کارکنان و کاربران در مورد تهدیدهای امنیتی و نحوه مقابله با آن‌ها می‌تواند تاثیر قابل توجهی در کاهش خطاهای انسانی داشته باشد.

  5. استفاده از سیستم‌های تشخیص نفوذ (IDS):

    • این سیستم‌ها می‌توانند تهدیدات احتمالی را شناسایی کرده و اقدامات پیشگیرانه را انجام دهند.

امنیت شبکه یک فرایند پویا و همیشگی است که نیازمند توجه و سرمایه‌گذاری مداوم است. با پیاده‌سازی راهکارهای مناسب و آموزش کاربران، می‌توان خطرات امنیتی را به حداقل رساند و از اطلاعات حیاتی سازمان‌ها محافظت کرد. توجه به امنیت شبکه نه تنها یک نیاز، بلکه یک ضرورت برای کسب‌وکارها و کاربران است تا بتوانند در دنیای دیجیتال امروز با اطمینان بیشتری فعالیت کنند.

/توسط
,

آخرین اخبار 2024 سامانه PAM مدیریت دسترسی ممتاز

رشد تقاضا برای سامانه PAM در سال 2024 بر اساس گزارش‌های اخیر، استفاده از سامانه‌های مدیریت دسترسی ممتاز (PAM) به دلیل افزایش تهدیدات سایبری و الزامات قانونی، رشد قابل توجهی داشته است. سازمان‌ها به‌طور فزاینده‌ای به سمت پیاده‌سازی این سامانه‌ها برای حفاظت از داده‌ها و حساب‌های ممتاز خود حرکت می‌کنند.

تحلیل بازار PAM تحقیقات جدید نشان می‌دهد که بازار جهانی PAM تا پایان سال 2025 به ارزش تخمینی 10 میلیارد دلار خواهد رسید. این رشد ناشی از افزایش حملات باج‌افزاری و نیاز به رعایت استانداردهای امنیتی مانند GDPR و ISO 27001 است.

روندهای جدید در فناوری PAM

  1. استفاده از هوش مصنوعی: راهکارهای PAM با بهره‌گیری از هوش مصنوعی می‌توانند رفتارهای غیرعادی کاربران را شناسایی کرده و تهدیدات را به‌سرعت شناسایی کنند.
  2. یکپارچگی با سیستم‌های ابری: با گسترش استفاده از خدمات ابری، سامانه‌های PAM به‌طور فزاینده‌ای با این محیط‌ها یکپارچه شده‌اند.
  3. احراز هویت بیومتریک: استفاده از فناوری‌های بیومتریک برای دسترسی به حساب‌های ممتاز در حال افزایش است.

چالش‌های پیش رو اگرچه سامانه‌های PAM مزایای زیادی دارند، اما پیاده‌سازی و مدیریت این سامانه‌ها چالش‌هایی نیز به همراه دارد. از جمله این چالش‌ها می‌توان به هزینه‌های بالا، نیاز به آموزش کارکنان و یکپارچه‌سازی با سیستم‌های موجود اشاره کرد.

در انتها، با افزایش تهدیدات سایبری و نیاز به حفاظت از اطلاعات حساس، سامانه‌های PAM به یکی از ابزارهای کلیدی امنیت سایبری تبدیل شده‌اند. سازمان‌ها باید با سرمایه‌گذاری در این حوزه و استفاده از فناوری‌های نوین، امنیت سیستم‌های خود را بهبود بخشند.
شرکت فناوری اطلاعات رجاء با تولید محصول بومی RAJA-PAM موجب ایجاد بستری امن و انعطاف پذیر جهت رفع نیازهای امنیتی و عملیاتی سازمانها و ارگانهای بزرگ شده است که می توانند در دراز مدت با پیشگیری از مخاطرات امنیتی و سهولت استفاده، منجر به صرفه جویی اقتصادی چشمگیری گردند.

/توسط
,

چرا DLP برای کسب‌وکار شما ضروری است؟

در دنیای دیجیتال امروز، حفاظت از داده‌ها برای هر کسب‌وکاری حیاتی است. فناوری جلوگیری از نشت داده (DLP) ابزاری قدرتمند است که به سازمان‌ها کمک می‌کند تا اطلاعات حساس خود را ایمن نگه دارند و از دسترسی غیرمجاز یا سرقت داده‌ها جلوگیری کنند.

با استفاده از راهکارهای DLP، کسب‌وکارها می‌توانند داده‌های محرمانه‌ی خود را شناسایی و دسته‌بندی کرده و به‌صورت خودکار بر جریان اطلاعات نظارت کنند. این سیستم‌ها به‌خصوص در مواقعی که داده‌ها در حال انتقال از شبکه یا ارسال ایمیل هستند، از خروج اطلاعات حساس جلوگیری می‌کنند. به‌عنوان مثال، شرکت‌های مالی و بانکی با استفاده از DLP، اطلاعات مشتریان و تراکنش‌های مالی را ایمن نگه می‌دارند؛ یا شرکت‌های دارویی و تحقیقاتی با بهره‌گیری از DLP از داده‌های حساس خود در برابر نشت و سرقت محافظت می‌کنند.

از نمونه‌های موفق می‌توان به شرکت‌هایی مانند مایکروسافت، جی‌پی مورگان و گوگل اشاره کرد که با پیاده‌سازی DLP، حفاظت از اطلاعات محرمانه خود را تضمین کرده و ریسک‌های امنیتی را کاهشداده‌اند.

سرمایه‌گذاری در DLP، امنیت و اعتماد مشتریان را برای شما به ارمغان خواهد آورد و با ایجاد زیرساخت‌های امنیتی قوی، شما را در برابر تهدیدهای سایبری ایمن نگه می‌دارد.

/توسط
,

راهکار شرکت Verizon Communications برای کاهش نشت اطلاعات

Verizon شرکت مخابرات چندملیتی آمریکایی است، که درصد چشمگیری از پهنای باند جهانی اینترنت را تأمین می‌نماید، همچنین در زمینه مخابرات بی‌سیم، ارتباطات و سرویس‌دهی به شرکت‌های ارتباطات راه دور (وایرلس) نیز فعالیت گسترده‌ای دارد.
مشکلات اصلی در خروج اطلاعات محرمانه از سیستم‌های داخلی این شرکت بزرگ شامل موارد زیر بود:
1. نشت داده‌های حساس: اطلاعات محرمانه مشتریان مانند اطلاعات شخصی، مالی و داده‌های تماس ممکن بود بدون کنترل کافی به خارج از سیستم‌ها منتقل شود.
2. عدم نظارت بر انتقال داده: نبود سیستمی برای ردیابی و نظارت دقیق بر جریان داده‌ها، باعث می‌شد کارکنان بتوانند اطلاعات محرمانه را از سیستم‌ها به‌صورت ناخواسته یا عمدی خارج کنند.
3. ریسک‌های امنیتی: انتقال ناآگاهانه داده‌ها از طریق ایمیل، دستگاه‌های ذخیره‌سازی یا شبکه‌های ناامن به افزایش ریسک‌های امنیتی و حملات سایبری کمک می‌کرد.
4. عدم کنترل بر ابزارها و کانال‌های ارتباطی: کارمندان می‌توانستند از روش‌های مختلف )مثل دستگاه‌های USB، شبکه‌های اجتماعی و ایمیل شخصی( برای ارسال اطلاعات حساس استفاده کنند که تحت نظارت شرکت نبودند.
این مشکلات باعث نگرانی‌هایی در زمینه حفظ حریم خصوصی و امنیت اطلاعات می‌شد.

در سال 2019، شرکت مخابراتی Verizon از فناوری Data Loss Prevention (DLP) برای جلوگیری از نشت اطلاعات حساس مشتریان خود استفاده کرد. این فناوری به طور مؤثر مانع از ارسال یا اشتراک‌گذاری غیرمجاز داده‌ها از طریق ایمیل و سایر کانال‌های ارتباطی شد. با پیاده‌سازی DLP، Verizon توانست جلوی خروج اطلاعات محرمانه از سیستم‌های داخلی را بگیرد و به افزایش امنیت داده‌ها و اعتماد مشتریان خود کمک کند. این اقدام در راستای حفظ حریم خصوصی و امنیت اطلاعات کاربران به عنوان یک اولویت اساسی این شرکت صورت گرفت.
Collected by M.R

/توسط
,

استراتژی‌های مدیریت ریسک: گنجاندن WAF‌های ابری

در دنیای دیجیتال امروز، اهمیت محافظت از دارایی‌های آنلاین شما بسیار مهمتر از همیشه است. همانطور که تهدیدات سایبری به طور فزاینده‌ای پیچیده می‌شوند، ادغام اقدامات امنیتی پیشرفته در استراتژی مدیریت ریسک شما، امری ضروری است. یکی از این اقدامات، پیاده‌سازی فایروال‌های کاربردی وب فضای ابری یا Cloud Web Application Firewall (WAF) است. در این مقاله، ما بررسی خواهیم کرد که چگونه WAF‌های ابری می‌توانند استراتژی مدیریت ریسک شما را بهبود بخشند و همچنین نکات عملی را برای ترکیب موثر آنها ارائه دهیم.

‌

درک Cloud WAFs

اساسا WAF‌های ابری راه‌حل‌های امنیتی هستند که برای محافظت از برنامه‌های کاربردی وب در برابر انواع مختلف حملات سایبری، از‌جمله تزریق SQL، اسکریپت بین سایتی (XSS) و حملات Distributed Denial-of-Service (DDoS) طراحی شده‌اند. برخلاف فایروال‌های سنتی که از کل شبکه‌ها محافظت می‌کنند، Cloud WAF به طور خاص بر روی ایمن‌سازی برنامه‌های وب با فیلتر کردن و نظارت بر ترافیک HTTP/HTTPS بین برنامه وب و اینترنت تمرکز می‌کنند.

‌

چرا WAF‌های ابری برای مدیریت ریسک حیاتی هستند؟

١. محافظت در برابر تهدیدات رایج: WAF‌های ابری امکان محافظت قوی در برابر آسیب‌پذیری‌های رایج برنامه‌های وب ارائه می‌دهند. با قوانین امنیتی از پیش پیکربندی شده و به روز‌رسانی‌های منظم، آنها می‌توانند در برابر طیف گسترده‌ای از حملات دفاع کنند و خطر نقض داده‌ها و خرابی‌ها را کاهش دهند.

‌

٢. مقیاس‌پذیری و انعطاف‌پذیری: همانطور که تجارت شما رشد می‌کند، سطح حمله به شما نیز افزایش می‌یابد. WAF‌های ابری به گونه‌ای طراحی شده‌اند که بدون دردسر با ترافیک وب شما مقیاس شوند و بدون در نظر گرفتن حجم درخواست‌ها یا پیچیدگی برنامه‌های وب شما، از محافظت مداوم محصول شما اطمینان حاصل کنند.

‌

٣. نظارت و پاسخ در لحظه: WAF‌های ابری نظارت و تشخیص تهدید را در لحظه ارائه می‌دهند و به شما این امکان را می‌دهند که به حوادث امنیتی احتمالی، سریعا واکنش نشان دهید. این‌رویکرد پیشگیرانه در جهت به حداقل رساندن تاثیر حملات کمک می‌کند و احتمال اختلالات قابل توجه را کاهش می‌دهد.

‌

٤. انطباق و گزارش: WAF‌های ابری می‌توانند با ارائه گزارش‌ها و لاگ‌های دقیق از رویداد‌ها و حوادث امنیتی به اطمینان از انطباق با استاندارد‌هایی مانند GDPR، HIPAA و PCI-DSS کمک کنند.

‌

گنجاندن WAF‌های ابری در برنامه مدیریت ریسک

١. نیاز‌های خود را ارزیابی کنید: نیاز‌ها و خطرات امنیتی سازمان خود را ارزیابی کنید. عواملی مانند حساسیت داده‌هایی که مدیریت می‌کنید، ماهیت برنامه‌های کاربردی وب و تاثیر بالقوه انواع مختلف حملات را در نظر بگیرید. این ارزیابی به شما کمک می‌کند راه‌حل Cloud WAF را انتخاب کنید که با نیاز‌های شما همسو باشد.

‌

٢. راه‌حل مناسب Cloud WAF را انتخاب کنید: همه WAF‌های ابری یکسان ایجاد نمی‌شوند. راه‌حلی را انتخاب کنید که ویژگی‌های متناسب با نیاز‌های شما را ارائه دهد، مانند قوانین امنیتی قابل تنظیم، ادغام با سایر ابزار‌های امنیتی، و پشتیبانی از آخرین اطلاعات تهدید. به دنبال تامین‌کنندگان معتبر با سابقه اثبات شده در امنیت برنامه‌های وب باشید.

‌

٣. ادغام با اقدامات امنیتی موجود: WAF‌های ابری باید مکمل اقدامات امنیتی موجود شما باشند، نه جایگزین. آنها را با ابزار‌های مدیریت ریسک موجود خود، مانند سیستم‌های تشخیص نفوذ (IDS) و اطلاعات امنیتی و راه‌حل‌های مدیریت رویداد (SIEM) ترکیب کنید تا یک وضعیت امنیتی کامل و موثر ایجاد کنید.

‌

٤. نظارت و تنظیم: پس از استقرار Cloud WAF، به طور مداوم بر عملکرد و اثربخشی آن نظارت کنید. به طور منظم گزارش‌های امنیتی را بررسی کنید، الگو‌های ترافیک را تجزیه‌و‌تحلیل کنید، و قوانین امنیتی را در صورت نیاز برای مقابله با تهدیدات نوظهور تنظیم کنید. این ارزیابی مداوم به حفظ حفاظت بهینه از شما، کمک خواهد کرد.

‌

۵. تیم خود را آموزش و رشد دهید: مهم است که تیم‌های فناوری اطلاعات و امنیت شما به خوبی در عملکرد و مدیریت WAF‌های ابری مهارت داشته باشند. ارائه آموزش در مورد بهترین شیوه‌ها برای پیکربندی و نگهداری WAF و همچنین پاسخگویی به حوادث امنیتی، امری ضروری است.

‌

گنجاندن WAF‌های ابری در استراتژی مدیریت ریسک، گامی پیشگیرانه در جهت ارتقای وضعیت امنیتی سازمان شما است. WAF‌های ابری با ارائه حفاظت قوی در برابر حملات برنامه‌های کاربردی وب، مقیاس‌پذیری و نظارت در لحظه، نقش مهمی در حفاظت از دارایی‌های دیجیتال شما ایفا می‌کنند.

با ارزیابی کامل الزامات امنیتی خاص خود، انتخاب راه‌حل مناسب Cloud WAF، و ادغام یکپارچه آن با زیرساخت امنیتی فعلی خود، می‌توانید به طور قابل‌ملاحظه‌ای تهدیدات سایبری را کاهش داده و امنیت کلی آنلاین خود را افزایش دهید.

/توسط
,

نشت اطلاعات و بررسی تمام آنچه که باید درباره آن بدانید

نشت اطلاعات چیست؟

امروزه ارتباط و همکاری بیش از هر زمان دیگری در سازمان‌ها آسان شده است. کارها و وظایف‌، میتوانند از راه دور انجام شوند و به اتوماسیون اداری و اسناد سازمانی حتی از طریق تلفن‌های همراه هوشمند نیز میتوان دسترسی داشت.

تصور پیامدهای افشای داده‌های محرمانه‌ای که در بسیاری از دستگاه‌ها (سرورها، پایگاه های داده، رایانه های رومیزی، لپ تاپ ها، درایوهای USB و تلفن های همراه) وجود داشته و از طریق روش‌های مختلف در حال انتقال هستند، بسیار هولناک است.

نشت اطلاعات در ساده‌ترین حالت، وقتی اتفاق می‌افتد که اطلاعات مهم و حساستان به دست فرد دیگری می‌افتد و شما از نظر شخصی، حرفه‌ای، احساسی یا اقتصادی دچار مشکل می‌شوید.

هر چند گاهی اصطلاح نشست اطلاعات به جای اصطلاح از دست دادن داده (data loss) استفاده می‌شود اما از دست دادن داده بیشتر به معنی این است که داده‌های شما خراب شده یا دچار نقص و مشکلی می‌شوند.

بیشتر اطلاعات محرمانه از چه طریقی نشت پیدا کرده اند؟

جواب این سوال مرورگر است.

مرورگر کامپیوتر دروازه اصلی ورود به اینترنت است و احتمالاً پرکاربردترین اپلیکیشن روی کامپیوتر شمتا به حساب می آید. شاید این موضوع برای شما چندان قابل توجه نباشد چون استفاده از مرورگر تبدیل به یک عادت روزمره شده اما مجرمین سایبری از این موضوع به خوبی آگاه هستند. به همین دلیل این مجرمین از آسیب‌پذیری‌های مرورگر  برای پیدا کردن حفره‌های امنیتی استفاده می‌کنند تا کامپیوتر را به بدافزارهای مختلف آلوده کنند. هدف بدافزارها صرفا خرابکاری نیست چون این کار برایشان سودی ندارد (به‌جز باج افزارها). در واقع هدف اصلی این حملات این است که در فاز اول، کنترل سیستم شما را بدست بگیرند و در فاز بعد حداکثر اطلاعات ارزشمند را از آن استخراج کنند.

انواع اطلاعات قابل نشت

اطلاعاتی که می‌توانند دچار نشت شوند شامل طیف گسترده‌ای بوده و می‌توان آن‌ها را در گروه‌های زیر دسته‌بندی نمود:

  • اطلاعات آماری
  • اطلاعات پروفایلی
  • اطلاعات خبری – تحلیلی
  • دانش علمی – فنی
  • اطلاعات دسترسی به منابع سازمان

چرا مجرمین سایبری به دنبال داده‌های شما هستند؟

احتمالاً حجم بسیار زیاد داده‌هایی که توسط مجرمین سایبری به سرقت می‌روند موجب تعجب شما شده چون از علت سرقت این داده‌ها مطلع نیستید. مجرمین سایبری به دو دلیل اطلاعات مردم را به سرقت می‌برند.

  1. فروش اطلاعات
  2. باج گیری از قربانی ( معمولا در این صورت قربانی تهدید میشود که در صورت پرداخت نکردن مبلغ مورد نظرشان، اطلاعات او را منتشر می‌کنند)

مجرمین سایبری به این دلیل نام کاربری و پسورد ایمیل شما را هک می‌کنند تا به محتویات آن دسترسی پیدا کنند. این افراد می‌توانند از ایمیل‌ها و پیام‌های شما اطلاعات ارزشمندی استخراج کنند مثلا اطلاعات مربوط به اکانت‌های مختلف شما، رسید خریدهای آنلاین (که اغلب اوقات حاوی اطلاعات شخصی زیادی است)، زمان‌بندی سفر و خیلی از جزئیات دیگر…

مجرمین سایبری از کانتکت‌های موجود در ایمیل یا تلفن شما برای افزایش میزان گسترش بدافزارها استفاده می‌کنند بنابراین ممکن است کانتکت‌های شما قربانی کمپین‌های اسپم مختلفی شوند که همه نوع بدافزار را منتشر می‌کنند یا این که قربانی حملات فیشینگ شوند.

مجرمین سایبری اطلاعاتی مثل آدرس پستی، تاریخ تولد و سایر اطلاعات شخصی شما را به سرقت می‌برند تا از این داده‌ها برای ورود به سایر اکانت‌های شما یا جعل هویت (یا به عبارتی سرقت هویت) شما استفاده کنند. به همین دلیل است که این افراد به دنبال صورت‌حساب‌ها، قراردادها و سایر اسناد مهم شما هستند.

چه کار هایی باعث نشت اطلاعات میشوند؟

  1. عدم بروزرسانی مکرر نرم‌افزارها (اپلیکیشن‌ها، مرورگرها و …) سیستم‌عامل به محض انتشار جدیدترین نسخه
  2. عدم استفاده از آنتی‌ویروس و سایر لایه‌های امنیتی برای محافظت در برابر بدافزارهای نسل دوم (مثل فیلتر ترافیک یا traffic filtering)
  3. عدم توجه به امنیت رمز عبور و استفاده از رمز عبور تکراری
  4. استفاده از شبکه‌های وای‌فای عمومی برای کارهایی مثل بانکداری آنلاین و خرید اینترنتی
  5. انتشار اطلاعات شخصی در شبکه‌های اجتماعی یا ایمیل
  6. عدم استفاده از احراز هویت دومرحله‌ای
  7. عدم تنظیم دریافت هشدار از طرف بانک
  8. باز کردن ایمیل‌های ارسال شده از سوی افراد ناشناس
  9. دانلود و باز کردن ضمیمه‌های ارسال شده توسط افراد ناشناس

راهکارهای جلوگیری از نشت اطلاعات

با افزایش بی‌سابقه حجم اطلاعات سازمان‌ها و تعداد دستگاه‌های متصل به اینترنت، مدیریت و محافظت از اطلاعات محرمانه سازمانی تبدیل به یک امر حیاتی شده و نیازمند راهکاری جامع برای حفاظت از اطلاعات است. در این راستا محققان اقدام به ایجاد راهبردهای مختلف جهت جلوگیری از نشت اطلاعات نموده اند که با نام اختصاری DLP ( Data Leakage Preventionیا سامانه جلوگیری از نشت داده) از آن‌ها یاد می‌شود.

DLP یک راهکار فناورانه برای اطمینان از عدم خروج اطلاعات و منابع سازمان از شبکه و فضای ابری آن است. این راهکار شامل راه حل‌ها، فرایندها و سیاست‌هایی است که عملیات انتقال داده‌های حساس را شناسایی، ردیابی و کنترل می‌کند.

/توسط