چگونه از برند خود در برابر حملات جعلی محافظت کنیم؟

چگونه از برند خود در برابر حملات جعلی محافظت کنیم؟

ایجاد یک برند معتبر ممکن است سالها طول بکشد، اما فقط یک ایمیل مخرب برای از بین بردن آن کافیست.

تلاش‌ها برای بهره‌برداری مخرب از برندها از طریق ایمیل و وب در حال افزایش است. گزارش وضعیت امنیت ایمیل 2022 Mimecast نشان داد که بیش از  90 درصد سازمان‌ها در 12 ماه گذشته حمله جعلی مبتنی بر ایمیل یا وب را تجربه کرده‌اند . این نوع حملات برای 46 درصد از سازمان ها در حال افزایش است، در حالی که تنها 19 درصد می گویند که در حال کاهش هستند.

حملات جعلی به برند می تواند منجر به از دست دادن درآمد و اعتماد مشتری شود و پیامدهای منفی طولانی مدت داشته باشد .

دو روش اصلی وجود دارد که عوامل تهدید از طریق آنها حملات جعل برند را اجرا می کنند. اولین مورد در یک سازمان رخ می دهد، جایی که مهاجمان تحت پوشش پشتیبانی فناوری اطلاعات از راه دور، از محیط های کاری راه دور استفاده می کنند تا خود را به عنوان سازمان و تامین کنندگان آن معرفی کنند، به این امید که کاربران نهایی را برای کلیک کردن بر روی پیوندها، ارائه اعتبارنامه ها یا نصب آنها جلب کنند.

روش دوم در خارج از سازمان رخ می دهد، جایی که عوامل تهدید جعل هویت برندها برای حمله به زنجیره های تامین، مشتریان و شرکا هستند، اغلب از طریق ایمیل با یکدیگر تماس برقرار می کنند و قربانیان را به دامنه های وب جعلی هدایت می کنند. این حملات معمولاً به‌عنوان درایوهای اهدایی، اعلان‌های خرید غیرمجاز، فروش بسته یا پیشنهادات مرتبط با رویدادهای ژئوپلیتیک به موقع و سایر موارد پنهان می‌شوند.

تلاش برای جعل برند یک تهدید بزرگ برای سازمان ها است. با این حال، چندین اقدامات احتیاطی وجود دارد که برندها می توانند برای تقویت دفاع در برابر این حملات انجام دهند. در زیر سه گام مهم برای تقویت حفاظت از برند وجود دارد که به حفظ اعتماد مشتری و محافظت از کار شما کمک می کند:

دارایی‌های خود در دنیای وب را مشخص کنید

برندها به درک محکمی از دارایی ها و دامنه های وب متعلق به خود نیاز دارند تا بفهمند آسیب پذیری های کلیدی در کجا وجود دارد. در صورت امکان، دامنه‌ها را تحت یک ثبت‌کننده واحد ادغام کنید تا تیم‌های فناوری اطلاعات و امنیت شما بتوانند محافظت‌ها و اصلاحات را به طور مؤثر اجرا کنند.

استاندارد DMARC  را پیاده سازی کنید. 

استاندارد احراز هویت، گزارش و انطباق پیام مبتنی بر دامنه (DMARC) برای برندهایی که به دنبال جلوگیری از جعل دامنه و خنثی کردن حمله مهاجمان ضروری است. حفاظت های DMARC را برای تقویت راه حل های امنیتی موجود خود به کار بگیرید و از تامین کنندگان و شرکای مورد اعتماد خود انتظار داشته باشید که همین کار را انجام دهند.

سطح حمله خود را تا حد امکان کاهش دهید. 

علاوه بر موارد فوق، چیزهای زیادی برای کاهش سطح حمله شما وجود دارد: اجرای فرآیندهای ساده، استفاده از بهترین راه کار های موجود ، سرمایه گذاری در آموزش کارمندان و موارد دیگر.  برای به حداکثر رساندن کارایی، اطمینان حاصل کنید که چارچوب امنیت سایبری شما جامع و واضح است.

با هوش مصنوعی و سیستم های ترکیب ابزار ، هوشمندتر کار کنید

سازمان‌ها می‌توانند به کمک هوش مصنوعی (AI) و یکپارچه‌سازی ابزارها برای ساده‌سازی فرآیندها، به تقویت تیم‌های امنیتی کمک کنند.  راه‌حل‌های امنیتی ایمیل مبتنی بر هوش مصنوعی از ترکیب هوش مصنوعی و داده‌های زمینه‌ای دنیای واقعی استفاده می‌کنند تا به صورت کارآمد و روان از برندها حفاظت کنند.

هوش مصنوعی می‌تواند حجم بالایی از داده‌ها را از منابع مختلف دریافت کند و آن را با نام تجاری و دارایی‌های دیجیتال شما ترکیب کند تا تشخیص و اصلاح تهدیدات را ساده‌تر کند. با خودکار کردن تجزیه و تحلیل تهدیدات ورودی و اطلاعات مشترک API از دنیای خارجی ، می‌تواند پیچش‌های رایج نام و دامنه‌های نام تجاری شما را شناسایی کند و سپس به کارمندان در زمان واقعی هشدار دهد. یک حلقه بازخورد قوی در اینجا برای تنظیم دقیق و مستمر ، ضروری است. این کار به شناسایی عوامل تهدید جدید و حذف موارد مثبت کاذب کمک می‌کند تا هوش مصنوعی ایمیل‌های سالم و معمولی را  به عنوان ایمیل مخرب علامت‌گذاری نکند.

بیان ریسک سایبری به عنوان یک ریسک تجاری برای جلب توجه مدیران 

افراد، فرآیندها و فناوری، چارچوب امنیت سایبری را تشکیل می دهند.  هدف این چارچوب محافظت از ارتباطات، افراد و داده های سازمان است که اگر محافظت نشود می تواند مستقیماً بر برند شما تأثیر بگذارد. با این حال، اغلب ممکن است قطع ارتباطی وجود داشته باشد که مانع از محافظت از برند شما و ایمن نگه داشتن ارتباطات، افراد و داده های شما شود. قطع ارتباط این است که تیم هایی که وظیفه برندسازی را دارند، اغلب از تیم هایی که وظیفه محافظت از برندها را دارند، جدا هستند و این مسأله می‌تواند مانع از حفاظت از برند، داده‌ها و افراد شما شود.

نکته کلیدی، شناسایی مشترکات بین ذینفعان و بیان ریسک بر اساس عباراتی است که با اولویت های آنها همخوانی دارد. به عنوان مثال، از مدیر ارشد بازاریابی خود بپرسید: «آیا از نظر شما، از دست دادن تعداد مشخصی قرارداد یا مشتری بالقوه، به بارآمدن خسارت‌های سنگین یا ایجاد آسیب‌های بلندمدت به اعتبار برند جزو بدترین رخدادهایی هستند که ممکن است برای این شرکت رخ دهد؟» پس از مشخص کردن اولویت‌های این افراد می‌توانید اهداف مشترک را شناسایی کرده و با ارائه مثال‌های واقعی، جنبه‌های مختلف امنیت سایبری را به جنبه‌های تجاری ارتباط دهید.

/توسط

4 اشتباه رایج که میتواند به برنامه امنیتی شما آسیب بزند

 

نادیده گرفتن یک تهدید امنیتی واحد می تواند یک رویداد جدی ایجاد کند که می تواند به شدت اعتماد جامعه و مصرف کننده را از بین ببرد، شهرت و نام تجاری را خدشه دار کند، بر ارزش گذاری شرکت ها تأثیر منفی بگذارد و مزیتی برای رقبا ایجاد کند. در این مقاله، چهار اشتباه رایج را که می‌توانند به برنامه امنیتی شما آسیب بزنند، بررسی می شود.

1-     نادیده گرفتن اصول اولیه

یکی از رایج‌ترین اشتباهاتی که همچنان شاهد آن هستیم این است که سازمان‌ها به شیوه‌های امنیت سایبری پایبند نیستند. گزارش دفاع دیجیتال مایکروسافت نشان می‌دهد که امنیت ضعیف سایبری هنوز هم اولین دلیل برای آشکار شدن آسیب‌پذیری‌ها است. در واقع، طبق داده های این گزارش، رعایت نکات اولیه امنیتی از سازمان شما در برابر 98 درصد حملات محافظت می کند.

چندین مرحله وجود دارد که سازمان ها می توانند برای حفظ و تقویت وضعیت امنیتی کلی خود انجام دهند:

فعال کردن احراز هویت چند عاملی (MFA) : همیشه بر اساس تمام نقاط داده موجود، از جمله هویت کاربر، موقعیت مکانی، سلامت دستگاه، سرویس یا حجم کار، طبقه‌بندی داده‌ها و ناهنجاری‌ها، احراز هویت و مجوز را صادر کنید.

اعمال حداقل دسترسی:  به عنوان یکی از سه اصل Zero Trust ، اعمال حداقل امتیاز دسترسی کاربر را با دسترسی به موقع و به اندازه کافی (JIT/JEA)، سیاست های تطبیقی ​​مبتنی بر ریسک و حفاظت از داده ها محدود می کند. این کار هم داده ها و هم بهره وری را ایمن می کند.

به روز نگه داشتن نرم افزارها:  با اطمینان از اینکه دستگاه ها، زیرساخت ها و برنامه های سازمان شما به روز هستند و به درستی پیکربندی شده اند، خطر آسیب پذیری های نرم افزار را کاهش دهید.

از ابزارهای ضد بدافزار استفاده کنید:  با نصب و فعال کردن راه حل های ضد بدافزار در تمام نقاط پایانی و دستگاه ها، اجرای حملات بدافزار را متوقف کنید.

از داده های خود محافظت کنید:  بدانید که داده های حساس شما در کجا ذخیره می شوند و چه کسی به آنها دسترسی دارد. بهترین شیوه های حفاظت از داده ها مانند اعمال برچسب های حساسیت و سیاست های پیشگیری از از دست دادن داده ها (DLP) را اجرا کنید.

2-     داشتن توهم امنیت کاذب

 یکی از بزرگترین موضوعاتی که باید به سازمان ها منتقل شود این است که سازگاری همیشه به این معنی نیست که شما ایمن هستیدتغییر مقررات حفظ حریم خصوصی، همراه با منابع محدود مانند بودجه و کمبود استعدادها، به پیچیدگی های کسب و کار امروزی می افزاید. در حالی که مهاجمان به طور مداوم در حال جستجوی راه‌های جدید برای نفوذ به یک محیط هستند، باید از محافظت در برابر آسیب‌های زیان‌بار اجتناب‌ناپذیر کمک کنیم.

 3-     عدم شناخت محیط

شناسایی و مدیریت ریسک‌های امنیتی و داده‌ای در سازمان شما می‌تواند چالش برانگیز باشد، به‌ویژه زمانی که محیط خود را نمی‌شناسید. اگر دید کلی در سراسر محیط نداشته باشید، نمی توانید شناسایی کنید که حمله در کجا انجام شده است.  این بینش ها به تیم های امنیتی کمک می کند تا نگرانی های بالقوه را شناسایی کنند و بتوانند به تسریع زمان برای اقدام کمک کنند. شناخت محیط خود به کاهش پیچیدگی های موجود در سازمان ها نیز کمک می کند. 

4-     نداشتن طرح مقابله با فاجعه

حملات سایبری اجتناب ناپذیر هستند، حتی اگر ساز و کارهای دفاعی مناسبی را در اختیار داشته باشید. داشتن یک طرح مقابله با فاجعه در مورد به حداقل رساندن آسیب پس از وقوع یک رویداد است. اول از همه، کارمندان باید بدانند که هنگام وقوع حمله با چه کسی تماس بگیرند. اگر کارمندی در جریان نباشد که در صورت بروز حادثه باید با مدیر ارشد امنیت اطلاعات یا سایر کارمندان مربوطه تماس بگیرد تا درباره رسیدگی هر چه سریع‌تر به حادثه با آنها مشورت کند، بعید است که برای مدتی طولانی در سمت خود باقی بماند. این موضوع نیز به آشنایی با محیط مرتبط است. به عنوان یک کسب‌وکار باید استراتژی بازیابی از فاجعه و تداوم کسب‌وکار داشته باشید تا در صورت بروز مشکلات برنامه‌ریزی شده یا نشده داده‌ها و برنامه‌های کاربردی خود را حفظ نموده و عملیات آنلاین‌تان را به خوبی انجام دهید.در حالی که این چهار اشتباه رایج هستند، اما با ترکیبی درست از راه حل ها می توان آنها را برطرف کرد. 

 

/توسط

باورهای غلط درباره ارکستراسیون امنیتی

 

 

ارکستراسیون امنیتی یا SOAR همانطور که برای برخی شناخته شده است اما هنوز در حال توسعه میباشد، بنابراین تصورات نادرستی در مورد دامنه استفاده و اثربخشی آن برای یک تیم SOC وجود دارد.

در اینجا به 5 باور اشتباه درباره آن میپردازیم:

ابزارهای اتوماسیون امنیتی کار ما را انجام می دهند

در این مورد این اصل اساسی را میبایست در نظر بگیرید که : همه تهدیدها یکسان ایجاد نمی‌شوند. در حالی که برخی از تهدیدها ذاتاً پیچیده نیستند، اما به دلیل حجم و دامنه خود می توانند سازمان را تحت تأثیر قرار دهند.

حملات فیشینگ یک مثال است. اتوماسیون به ارتباطات کاربر نهایی، شناسایی اهداف مخرب یا موارد نادرست، قرنطینه و حذف ایمیل‌های مشکوک می‌پردازد. این امر نیاز به مشارکت انسان را به شدت کاهش می دهد و بسیاری از روال های خسته کننده را از حجم کار روزانه یک تحلیلگر انسانی خارج می کند.

البته، برخی از وظایفی که توسط یک تحلیلگر انجام می شود، می تواند منسوخ شود، اما با توجه به کمبود کارشناس ماهر در حوزه امنیت سایبری، فعالیت‌های بسیار زیادی برای این افراد وجود دارد.

هر فرآیند امنیتی می تواند خودکار شود.

عملیات خودکار ممکن است یک حرکت بازاریابی خوب باشد، اما هر فرآیند یا اقدام امنیتی نمی تواند خودکار شود. وظایف همچنان نسبت به اتوماسیون بدون مراقبت بسیار حساس خواهند بود و نیاز به فرآیندهای تایید دستی دارند. حتی با استفاده از فیشینگ که ذکر شد، یک سازمان می تواند تعادلی بین اتوماسیون ماشین محور و تصمیم گیری انسانی انتخاب کند. تصمیم برای تأیید اعتبار مخرب بودن ایمیل می تواند توسط یک انسان انجام شود، در حالی که وظایف اولیه و کارهای قرنطینه نهایی می توانند خودکار باشند.

ارکستراسیون امنیتی فقط یک نام فانتزی برای SIEM است.

در این مرحله، ممکن است بگویید، “من یک ابزار مدیریت اطلاعات امنیتی و رویداد  یا SIEM دارم که همین کار را انجام می دهد، اما این صحبت درست نیست. در حالی که SIEM و ابزارهای هماهنگ‌سازی امنیتی شباهت‌هایی در ویژگی‌های سطحی مانند اتوماسیون در عمل، ادغام محصول و همبستگی داده‌ها دارند، اما فرض اینکه یک ابزار می‌تواند کار دیگری را انجام دهد نادرست است.

هماهنگ سازی امنیتی و اتوماسیون امنیتی یک چیز هستند.

برای ما در صنعت امنیت، این اصطلاحات معانی مختلفی دارند.

اتوماسیون امنیتی ماشین‌ها را وادار می‌کند «کار انسانی» وظیفه‌محور انجام دهند. هماهنگی امنیتی در مورد اتصال محصولات مختلف و خودکار کردن وظایف در سراسر آن محصولات از طریق گردش کار، علاوه بر امکان نظارت و تعامل کاربر نهایی است.

اتوماسیون امنیتی زیر مجموعه ای از هماهنگ سازی امنیتی است. هماهنگ سازی امنیتی شامل ترکیب افراد، فرآیندها و فناوری برای بهبود وضعیت امنیتی سازمان است. اتوماسیون امنیتی بیشتر بر جنبه فناوری متمرکز است.

هماهنگی امنیتی فقط برای شرکت های بزرگ است.

احتمالاً این فرض وجود دارد که فقط شرکت‌های بزرگ با SOCهای مشخص و طیف گسترده‌ای از محصولات ، ارزشی را از سازمان‌دهی امنیتی استخراج می‌کنند. اما با گزارش بررسی‌های نقض داده‌های Verizon در سال 2021 نشان می‌دهد که تعداد قربانیان نقض داده‌ها در کسب‌وکارهای کوچک بسیار نزدیک به تعداد سازمان‌های بزرگ است، بنابراین نیاز به پاسخ‌های خودکار و تکرارپذیر حوادث بدون توجه به اندازه کسب‌وکار آشکار است.

دقیق ترین معیاری که باید در مورد هماهنگی امنیتی در نظر گرفت این است که سازمان شما باید با حجم بالایی از هشدارها و حوادث سر و کار داشته باشد و یا دارای یک محیط پویا با تغییرات مداوم باشد. تحت این شرایط، حتی اگر یک تیم کوچک SOC با سه تا پنج تحلیلگر امنیتی و تعداد انگشت شماری ابزار داشته باشید، از طریق فرآیندهای کاملاً تعریف شده، افزایش بهره وری کارکنان و پیکربندی SOC برای مقیاس ممکن، از هماهنگی امنیتی بهره مند خواهید شد.

 

 

/توسط

آیا کارمندان امنیتی میتوانند گوشی های موبایل خود را ایمن نگه دارند؟

 

در حالی که ابزارهای موجود سازمانی تلفن همراه می توانند آسیب پذیری های گوشی های هوشمند را کاهش دهند، نمی توانند به طور کامل از آنها جلوگیری کنند. ابزارهای سازمانی مانند مدیریت دستگاه تلفن همراه، تشخیص تهدید تلفن همراه و زیرساخت مجازی موبایل می‌توانند لایه‌هایی از مسائل مربوط به حریم خصوصی بالای سیستم عامل (OS) تلفن هوشمند را کاهش دهند. متأسفانه، آن‌ها نمی‌توانند برای رفع مشکلات درون سیستم‌عامل که معمولاً حول تلاش‌های کسب درآمد توسط فروشندگان OEM انجام می‌شود، کاری انجام دهند. اگر سیستم عامل دارای آسیب‌پذیری باشد، داده‌های موجود در دستگاه و احتمالاً خود کاربران در معرض خطر قرار می‌گیرند. 

راه حل های کاربردی مانند SME PED نیز نتوانسته امنیت کاملی را ارائه دهد. این امر باعث شده است که سازمان ها انتخاب کمی داشته باشند جز اینکه کارمندان را به طور کامل از استفاده از تلفن های هوشمند تجاری منع کنند یا به سادگی این واقعیت را بپذیرند که احتمال وجود خطرات امنیتی وجود دارد. 

با توجه به آسیب‌پذیری‌ها و تهدیدات فزاینده، سازمان ها با امنیت بالا چه کاری می‌توانند انجام دهند تا هم بهره‌وری و هم ایمنی تلفن‌های هوشمند کارمندان خود را تضمین کنند؟

به جای تلاش برای سفارشی‌سازی تلفن، که تجربه نشان می‌دهد امکان‌پذیر نیست، برای کارفرمایان با امنیت بالا منطقی‌تر است که دستگاه‌های کارمندان را برای رفع نیازهای خاص خود تغییر دهند و در عین حال عملکرد و ویژگی‌هایی را که در ابتدا تلفن‌ها را جذاب و سازنده می‌کردند، حفظ کنند. در حالی که چنین تغییراتی احتمالاً از یک کارفرما به کارفرمای دیگر تا حدودی متفاوت است، آنها معمولاً بر قابلیت‌های جمع‌آوری داده داخلی، کنترل مکان و ردیابی فعالیت کاربر، محدود کردن کدهای ردیابی تبلیغات و غیرفعال کردن Wi-Fi و بلوتوث تمرکز می‌کنند. 

تنظیم حالت امن همچنین به کارمندان اجازه می دهد تا از تلفن های هوشمند خود در نزدیکی یا داخل امکانات ایمن تعیین شده استفاده کنند. با جابه‌جایی به این تنظیم، دستگاه‌ها می‌توانند در سایت‌های تعیین‌شده جایی که می‌توانند به طور ایمن به شبکه سیمی داخلی متصل شوند، مجاز شوند. مجدداً، این گوشی را قادر می‌سازد تا همانطور که در نظر گرفته شده است عمل کند و در عین حال تمام داده‌هایی را که می‌گیرد یا آشکار می‌کند، ایمن می‌کند.

فراتر از تنظیمات ایمن، سیستم عامل اصلی گوشی هوشمند باید با یک سرور مدیریت جایگزین شود که به مدیران فناوری اطلاعات کارفرما اجازه می دهد تا بیشتر جنبه های سیستم عامل، از جمله مدیریت به روز رسانی و توزیع را کنترل کنند. این امر از ایجاد هرگونه به‌روزرسانی نرم‌افزاری تولید شده توسط OEM جلوگیری می‌کند، در حالی که دسترسی نیروهای خارجی به پلتفرم را بسیار دشوار می‌کند.

در نهایت، مدیریت خط مشی متمرکز برای کنترل همه دستگاه های کارمند و توزیع به روز رسانی ها و استقرار سیاست ها ضروری است. استفاده از یک کد QR که هم کانتینرها و هم سیاست های امنیتی کارفرما را تعریف می کند، امکان تهیه سریع دستگاه های جدید را فراهم می کند.

اگر به درستی اجرا شود، تنظیمات حالت امن، سرور مدیریت و مدیریت خط مشی متمرکز به سازمان‌های با امنیت بالا و کارکنان آنها اجازه می‌دهد تا بدون فراخوانی دستگاه‌های کاربر یا نیاز به رویه‌های ناخوشایند در این زمینه، با نیازهای عملیاتی در حال تغییر همراه شوند. با وجود این پادمان‌ها، سازمان‌های با امنیت بالا خود را در موقعیت بسیار قوی‌تری برای نظارت و کنترل همه دستگاه‌هایی که توسط کارمندانشان استفاده می‌شوند، خواهند یافت.

 

/توسط

گروه‌های ثالث بزرگترین نقطه خطر یک سازمان

سازمان ها به طور متوسط ​​از 250 تا 500 فروشنده شخص ثالث استفاده می کنند. آنچه تکان دهنده است این است که چگونه شرکت ها هنوز ریسک شخص ثالث را جدی نمی گیرند و دسترسی از راه دور فروشنده را یک خطر امنیتی واقعی نمی دانند.

در اینجا پنج دلیل وجود دارد که چرا اشخاص ثالث بزرگترین نقطه خطر سازمان شما هستند.

نادیده گرفتن اشخاص ثالث توسط سازمان ها

وقتی صحبت از فروشندگان شخص ثالث می شود، سازمان ها دید بسیار محدودی دارند . 63 درصد از سازمان‌ها به مجوزهای دسترسی اشخاص ثالث به سیستم‌های حیاتی خودشان ، دسترسی ندارند و نیمی از سازمان‌ها حتی نمی‌دانند به چند شخص ثالث اجازه دسترسی داده شده است. علاوه بر این، فعالیت شخص ثالث در هنگام حضور در شبکه به طور منظم نظارت نمی شود ، به این معنی که هیچ راهی برای مسئول نگه داشتن نمایندگان فروشنده در قبال اقدامات خود در حین دسترسی به سیستم ها و اطلاعات حیاتی وجود ندارد.

کنترل اشخاص ثالث سخت است

کنترل آنها سخت است. اکثر کسب و کارها می توانند کنترل دسترسی مبتنی بر نقش را برای کارکنانی که به سیستم ها، برنامه ها و داده های حیاتی دسترسی دارند، پیاده سازی کنند. کارمندان در حال حاضر در یک سیستم HR یا AD همگام‌سازی شده‌اند، که می‌تواند تدارک دسترسی را خودکار و ساده کند و به کارکنان امکان دسترسی به سیستم‌های دقیق مورد نیازشان را بدهد. فروشندگان شخص ثالث کارمند نیستند و در سیستم های داخلی حضور ندارند و بنابراین مدیریت آن دشوارتر است. دسترسی آنها باید به گونه‌ای متفاوت و دقیق‌تر بررسی شود، زیرا احتمال تهدیدهای خارجی را ارائه می‌دهند.

بی توجه بودن به قوانین

آنها طبق قوانین بازی نمی کنند.  به طور متوسط، 52٪ از سازمان ها معتقد نیستند که اشخاص ثالث آنها از مقررات گزارش نقض داده های صنعت خود آگاه هستند و 56٪ از اثربخشی اشخاص ثالث خود در دستیابی به انطباق با مقررات امنیتی و حریم خصوصی که بر سازمان آنها تأثیر می گذارد، رتبه پایینی داده اند.

ضعف در مدیریت اشخاص ثالث

مجوزهای شخص ثالث و دسترسی از راه دور به درستی مدیریت نمی شوند یا اصلاً مدیریت نمی شوند. سازمان ها برای ایمن نگه داشتن سیستم ها و شبکه های خود به شهرت شخص ثالث یا قراردادهایی که منعقد می شوند متکی هستند که کافی نیست.

اشخاص ثالث راه ورودی به دنیای بیرون هستند

دسترسی اشخاص ثالث، دری برای ورود دیگران به سازمان و دسترسی به اطلاعات، شبکه‌ها و سیستم‌های حیاتی است.  سازمان‌ها معمولاً بر اساس معماری قلعه و خندق ساخته شده‌اند که از آنها در برابر همه افراد خارجی حفاظت می‌کند. این سازوکار ظاهراً عملکرد مناسبی دارد اما در مقابل افرادی که داخل سازمان هستند چندان قوی نیست. بنابراین اگر هکری از دسترسی‌های یک شخص ثالث برای هک شرکت شما استفاده کند، به همه درها و دارایی‌های حیاتی که سعی در حفاظت از آنها دارید دسترسی خواهد داشت.

 

/توسط
,

High availability چیست؟

 

High availability یا به اختصار HA در شبکه به معنی تلاش برای بالا بردن سطح دسترسی پذیری و افزایش زمان uptime یک دستگاه است. یک دستگاه برای high available بودن، باید بتواند هنگام بروز مشکل، در سریع‌ترین زمان ممکن آن را شناسایی کند و اگر یک سرویس به این دلیل از دسترس خارج شده بود، برای آن جایگزینی داشته باشد و تا زمان رفع مشکل به درخواست‌های کاربران پاسخ بدهد. از آن‌جایی که امکان بروز یک مشکل در برنامه‌ی در حال اجرا،‌ یا برای سرور‌های سرویس ‌دهنده همیشه وجود دارد، عملا مدت زمان uptime سرویس‌ها هیچ‌وقت 100% نخواهد بود. ولی هرچه این مقدار به 100 نزدیک‌تر باشد به این معنی است که سرویس ارایه شده پایدار‌تر است.

یکی از راه‌های پیاده‌سازی HA، استفاده از redundancy یا افزونگی است. به این معنی که برای هر سرویس ارایه شده، حداقل دو پشتیبان وجود داشته باشد. شیوه‌ی توزیع ترافیک بین دو پشتیبان می‌تواند متفاوت باشد. در یکی از معماری‌ها به نام active-active، هر دو پشتیبان به طور هم‌زمان ترافیک ورودی و درخواست‌های کاربران را دریافت می‌کنند و زمانی که یکی از آن‌ها به هر دلیلی از دسترس خارج شود، تمام ترافیک تا زمانی که اشکال به وجود آمده برطرف شود، به پشتیبان دوم ارسال می‌شود. در مقابل، در معماری active-passive، در شرایط عادی تنها یکی از پشتیبان‌ها درخواست‌ها را دریافت می‌کند و پشتیبان دیگر در زمان بروز مشکل، جایگزین آن می‌شود که در حال حاضر Raja PAM از معماری active-passive استفاده می کند.

با استفاده از افزونگی از به جود آمدن تک نقطه‌ی شکست یا SPOF (single point of failure) جلوگیری می‌شود. وجود SPOF به معنی ساختار سیستم دستگاهی است که هیچ جایگزینی ندارد و اگر از دسترس خارج شود، برای مدتی سرویسی که ارایه می‌کند، قطع می‌شود. برای نمونه، شبکه‌ای از سرور‌ها را در نظر بگیرید که در آن یک فایروال وظیفه‌ی کنترل ترافیک ورودی را برعهده دارد. اگر فایروال برای مدتی خاموش شود، احتمالا سرور‌ها قادر به دریافت ترافیک ورودی یا حتی ارسال بسته نیستند و اگر چنین اتفاقی رخ دهد،‌ حمله‌ کردن به این سرور‌ها بسیار راحت‌تر از قبل خواهد بود.

 

چرا high available بودن اهمیت دارد؟

همان‌طور که پیش‌تر بیان شد،  HA بودن یک سرویس سبب می‌شود  در زمان بروز مشکل‌های غیرقابل پیش‌بینی، سرویس دادن به کاربران هم‌چنان ادامه داشته باشد.

در رابطه با ذخیره کردن اطلاعات و نگه‌داری پایگاه‌های داده، این موضوع اهمیت بیش‌‌تری پیدا می‌کند. زمانی که یک سرویس دچار مشکل می‌شود، تا هنگامی که مشکل برطرف شود، به درخواست‌های کاربران پاسخ داده نمی‌شود. ولی زمانی که یک پایگاه داده از دسترس خارج می‌شود یا عملکردی مانند قبل ندارد، احتمالا اطلاعات و داده‌های کاربران تا زمان رفع مشکل ذخیره نخواهند شد. مشکل اساسی‌تر هنگامی اتفاق می‌افتد که تمام داده‌هایی که روی یک حافظه وجود دارند، از بین بروند. در این شرایط اگر این اطلاعات روی هیچ حافظه‌ی دیگری وجود نداشته باشند، به طور کلی از بین می‌روند و شاید دیگر قابل برگشت نباشند.

 

نحوه طراحی سیستم‌های High availability

در دنیای آمار و احتمال و ریاضی چیزی به اسم 100 درصد وجود ندارد. نمی‌توان انتظار داشت که در صددرصد مواقع حالتی مطلوبی رخ دهد. نمی‌توان تصور کرد که حتی یک ماشین تمامی وظایف خود را در 100 در 100 زمان به‌خوبی انجام دهد. غیرممکن است که در سیستم و سرویسی نمره 100 از 100 را در عملکرد آن ثبت کرد. مطلوب‌ترین حالت ممکن، نزدیک‌ترین عدد ممکن به صد خواهد بود که در High availability این عدد 99.999 است.

یعنی در دسترسی‌های سطح بالا انتظار می‌رود که به‌احتمال 1 هزارم امکان ازدست‌رفتن دسترسی وجود دارد. این رقم قابل‌قبول و حتی بسیار مطلوب بوده و تا میزان زیادی اطمینان و اعتماد به یک service را برآورده می‌سازد. اما برای رسیدن به آن، باید 3 نکته مهم و اساسی را در طراحی سیستم‌های HA در نظر داشت :

  • نبود نقطه شکست یکتا
  • Crossover قابل اعتماد
  • تشخیص شکست

 

نبود نقاط شکست یکتا

منظور از نقاط شکست، اجزاء مختلفی از سیستم‌ها و سرویس‌ها بوده که در صورت خرابی و ازدست‌دادن آن‌ها، کل سیستم  سرویس از دسترس خارج خواهد شد. حال در طراحی سیستم‌های دسترسی بالا باید این نکته مهم را در نظر داشت که در کل سیستم نباید حتی یک نقطه شکست تنها وجود داشته باشد. یعنی اجزائی که نقطه شکست محسوب می‌شوند، حداقل باید ۲ عدد از آن‌ها وجود داشته باشد .

برای مثال در شبکه (network) سازمان‌ها و شرکت‌ها، سرور یک نقطه شکست است. زیرا در صورت خرابی آن نتورکی وجود نخواهد داشت. از‌این‌رو در طراحی High availability یک شبکه  باید از ۲ سرور (حداقل) استفاده کرد تا ریسک ازدست ‌رفتن سیستم کاهش یابد.

 

Crossover معبر قابل‌اعتماد

معبر یا crossover مولفه‌ای است که به‌عنوان راه ‌حل پشتیبان از آن یاد می‌شود. مانند استفاده از Y به‌جای X برای جلوگیری از آفلاین شدن سرویس یا سیستم در زمانی که X را از دست دهیم.

تشخیص شکست

دو نکته بالا برای جلوگیری از قطع دسترسی کامل سرویس‌ها در زمان شکست اجزاء بودند، درحالی‌که تشخیص شکست، بیشتر به‌منظور بهبود عملکرد HA استفاده می‌شود. یعنی در یک سرویس و سیستم باید شکست‌ها و خرابی‌ها قابل‌مشاهده باشند تا هم به‌سرعت تعمیر شوند و هم در آینده از وقوع دوباره آن‌ها تاحدامکان جلوگیری کرد.

 

برای اطمینان از تحقق High availability، علاوه بر سه نکته مهم و اساسی ذکر شده، استفاده از سیستم متعادل‌کننده بار نیز در طراحی دسترسی بالا لازم است. زمانی که کاربران زیادی از سرویس ارائه شده استفاده می‌کنند، نیاز است تا حجم بالای درخواست‌ها دریافتی و پاسخ‌های ارسالی بر اساس منابع موجود متعادل شود.

نحوه کارکرد HA

PAM را در دو سرور مجزا deploy میکنیم. به pam اصلی لایسنس ha-master و به دومین سرور pam ،لایسنس ha-slave را اختصاص میدهیم.

نکته :HA Raja PAM  از معماری active-passive استفاده می کند.

تنظیمات

به سرور pam master رفته:

از منوی side bar وارد setting شده سپس به بخش high availability میرویم.

  • صفحه ی باز شده تنها یک قسمت دارد که با فشردن دکمه ی refresh یک secret code ساخته میشود.

به سرور pam slave رفته:

از منوی side bar وارد setting شده سپس به بخش high availability میرویم.

صفحه ی باز شده 5 آیتم دارد:

  • Master URL Address: در واقع همان آدرس ip سرور pam master که بصورت -> Http://ip server master / data-service وارد میشود.
  • Master Secret:  همان Secret Code   تولید شده را در این بخش می گذاریم.
  • Sync Interval Minutes: چند ثانیه یکبار میخواهید pam slave با pam master همگام سازی شود؟
  • High Availibility Sync Activate: برای انجام عملیات همکام سازی باید این گزینه فعال باشد.
  • Last Sync AT: آخرین زمانی که PAM SLAVE و PAM MASTER همگام سازی شده است.

چگونگی کار

طبق Sync Interval Minutes که در قسمت pam slave انتخاب کردیم هر n ثانیه یک بار pam slave به pam master متصل می شود و اطلاعات را در پایگاه داده خود ذخیره میکند.

هنگامی که به هر دلیلی PAM Master از سرویسی ارائه ندهد PAM Slave جای آن را می گیرد و کاربران می توانند از PAM Slave بدون  downtime از PAM  استفاده نمایند.

 

 

 

 

/توسط

اقدامGithub برای محافظت از منابع open source در برابر حملات زنجیره تامین

به دنبال کمپین جاسوسی سایبری SolarWinds در سال 2020، که در آن هکرهای روسی به روز رسانی های آلوده را به یک پلتفرم مدیریت فناوری اطلاعات که به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، منتقل کردند، یک سری حملات بیشتر را در زنجیره تامین نرم افزار همچنان بر نیاز فوری به قفل کردن زنجیره های نرم افزاری تاکید می کند. و این موضوع به‌ویژه در منبع باز، جایی که پروژه‌ها ذاتاً غیرمتمرکز هستند و اغلب به‌صورت موقتی تلاش می‌کنند، شدیدتر است.

GitHub که خود متعلق به مایکروسافت است، اعلام کرد که قصد دارد از امضای کد، نوعی مهر و موم دیجیتال، برای بسته‌های نرم‌افزاری npm با استفاده از پلتفرم امضای کد Sigstore پشتیبانی کند. این ابزار از همکاری بین صنعت نشأت گرفت تا برای منبع باز بسیار آسان تر شود تا تأیید کنند که کدی که ایجاد می کنند همان کدی است که در نهایت به بسته های نرم افزاری می رسد که واقعاً توسط افراد در سراسر جهان بارگیری می شود.

جاستین هاچینگز، مدیر محصول GitHub می گوید: در حالی که اکثر بسته های npm منبع باز هستند، در حال حاضر هیچ تضمینی وجود ندارد که بسته ای در npm از همان کد منبع منتشر شده ساخته شده باشد. حملات زنجیره تامین در حال افزایش است و افزودن اطلاعات ساخت امضا شده به بسته‌های منبع باز که تأیید می‌کند نرم‌افزار از کجا آمده و چگونه ساخته شده است، راهی عالی برای کاهش سطح حمله است.

به عبارت دیگر، همه چیز در مورد ایجاد یک بازی تلفنی تایید شده رمزنگاری شده و شفاف است.

دن لورنک، مدیر عامل Chainguard، که Sigstore را توسعه می دهد، تأکید می کند که اگرچه GitHub تنها جزء اکوسیستم متن باز نیست، اما یک میدان شهری کاملاً حیاتی برای جامعه است زیرا اکثریت قریب به اتفاق پروژه ها در آنجا ذخیره و منتشر می شوند.

با ارائه Sigstore به مدیران ، شفافیت بسیار بیشتری در هر مرحله از سفر نرم افزار وجود دارد، و ابزار Sigstore به توسعه دهندگان کمک می کند تا بررسی های رمزنگاری و الزامات را هنگام حرکت نرم افزار در زنجیره تامین مدیریت کنند.

Sigstore توسط بنیاد لینوکس، گوگل، رد هت، دانشگاه پردو و Chainguard توسعه داده شده است. پلتفرم توسعه نرم افزار منبع باز Kubernetes اکنون از Sigstore پشتیبانی می کند و یک ابزار رسمی برای امضای توزیع بسته های Python با استفاده از Sigstore وجود دارد.

Hutchings GitHub می گوید: “روش های سنتی مدیریت کلیدهای امضا به اندازه جامعه منبع باز به خوبی مقیاس نمی شوند و بینشی در مورد نحوه ساخت نرم افزار ارائه نمی دهند.” یکی از چیزهایی که ما در مورد Sigstore دوست داریم این است که که پیکربندی آن برای کاربران نهایی صفر است، بنابراین ما می‌توانیم این را با اکوسیستم توسعه‌دهنده خود بدون توجه به محل زندگی کد منبع، افزایش دهیم.»

مشابه تلاش‌های عظیم صنعت برای ترویج رمزگذاری وب HTTPS، که تا حد زیادی با ابزارهایی مانند Let’s Encrypt از گروه تحقیقاتی امنیت اینترنت غیرانتفاعی امکان‌پذیر شد، Sigstore برای تشویق به پذیرش رایگان بودن و استفاده آسان متکی است.

Hutchings GitHub می‌گوید: «ما می‌خواهیم جهانی را ببینیم که در نهایت تمام مصنوعات نرم‌افزار امضا شده و به کد منبع پیوند داده می‌شوند. به همین دلیل بسیار مهم است که یک فناوری open source مانند Sigstore بسازیم که سایر مخازن بسته بندی نیز بتوانند از آن استفاده کنند.

 

/توسط

جاسوس افزارها ، کاربران اندروید و iOS را در ایتالیا و قزاقستان هدف قرار دادند

گروه تحلیل تهدیدات گوگل (TAG) یک فروشنده ایتالیایی نرم افزارهای جاسوسی را مشاهده کرد که از برخی از ISP ها برای آلوده کردن کاربران اندروید و iOS با ابزارهای نظارت تجاری کمک می گرفت. کاربران هدف از ایتالیا و قزاقستان بودند.

این حملات از دانلودهای درایو به منظور آلوده کردن قربانیانی استفاده می کردند که از آنها خواسته شد تا برنامه های مخربی را نصب کنند که به عنوان برنامه های حامل تلفن همراه قانونی استتار شده بودند تا پس از قطع اینترنت توسط ISP آنها دوباره آنلاین شوند.

پس از غیرفعال شدن، مهاجم یک پیوند مخرب از طریق پیامک ارسال می‌کند و از قربانیان می‌خواهد برنامه‌ای را نصب کنند که به عنوان یک برنامه حامل تلفن همراه ظاهر می‌شود تا اینترنت را دوباره فعال کند.

 روش حمله جایگزین

اگر یک ISP نمی تواند درگیر شود، مهاجمان برنامه های مخرب را به عنوان برنامه های پیام رسانی پنهان می کنند، که کاربران باید دانلود کنند.

مهاجمان صفحه ای به زبان ایتالیایی برای دانلود مسنجر، اینستاگرام یا واتس اپ ارائه کردند.

کارشناسان با بررسی کد صفحه، تنها لینک های دانلود واتس اپ را که منجر به بدافزار مهاجم برای کاربران اندروید و iOS می شود، مشاهده کردند. 

هدف قرار دادن کاربران iOS

برنامه های مخرب مستقر در دستگاه های قربانی در فروشگاه App یا Google Play در دسترس نیستند. با این حال، نسخه iOS برنامه از روش پیشنهادی اپل برای توزیع برنامه های داخلی اختصاصی در دستگاه های اپل پیروی کرد.

برنامه با یک گواهی معتبر امضا شده است که تمام الزامات امضای کد را در هر دستگاه iOS رعایت می کند.برنامه iOS با اکسپلویت‌های داخلی مختلفی برای افزایش امتیازات روی دستگاه آلوده و سرقت فایل‌ها عرضه شد..

این اکسپلویت ها مربوط به CVE-2018-4344، CVE-2019-8605، CVE-2020-3837، و CVE-2020-9907 هستند، همچنین شامل دو آسیب پذیری CVE-2021-30883 و CVE-2021-309  

هدف قرار دادن کاربران اندروید

مشاهده می شود که برنامه مخرب اندروید هیچ گونه سوء استفاده همراه ندارد، وانمود می کند که برنامه قانونی سامسونگ است. گمان می رود که این همان جاسوس افزار Hermit باشد که چند روز پیش شناسایی شد. 

نتیجه

مجرمان سایبری که با ارائه دهندگان ISP برای هدف قرار دادن کاربران کار می کنند باید به عنوان یک موضوع حساس تلقی شوند. به کاربران گوشی‌های هوشمند پیشنهاد می‌شود هنگام دریافت پیامک، برنامه‌هایی را که برای نصب ارائه می‌دهند، هوشیار بمانند. همچنین، قبل از نصب یک برنامه، باید قانونی بودن برنامه ها را بررسی کنید.

/توسط

مایکروسافت: چگونه “Zero Trust” می تواند در برابر حملات هک پیچیده محافظت کند

 

مدیر امنیت هویت مایکروسافت از مشتریان درخواست کرد تا احراز هویت چند عاملی را اعمال کرده و مجوزهای حساب کاربری و فروشندگان را تشدید کنند.

به گفته مایکروسافت ، انواع تکنیک های مورد استفاده هکرهای SolarWinds پیچیده بوده اما در بسیاری از موارد معمولی و قابل پیشگیری است.

مایکروسافت برای جلوگیری از حملات بعدی با سطوح پیچیده مشابه ، به سازمان ها توصیه می کند

“ذهنیت اعتماد صفر” را اتخاذ کنند ، که این فرض را رد می کند که همه چیز در یک شبکه فناوری اطلاعات ایمن است. به این معنا که سازمان ها باید صراحتاً امنیت حساب های کاربری ، دستگاه های نقطه پایانی ، شبکه و سایر منابع را تأیید کنند.

همانطور که مدیر امنیت مایکروسافت ، الکس واینرت ، در یک پست وبلاگ خاطرنشان کرد ، سه بردار اصلی حمله ، حساب های کاربری به خطر افتاده ، حساب های فروشنده و نرم افزار فروشندگان به خطر افتاده است.

هزاران شرکت تحت تأثیر نقض SolarWinds قرار گرفتند که در اواسط دسامبر فاش شد. هکرها که با نام UNC2452/Dark Halo شناخته می شوند ، محیط ساخت نرم افزار SolarWinds ‘Orion را هدف قرار دادند و وقتی برنامه ای از کد منبع به یک فایل اجرایی دودویی که توسط مشتریان مستقر شده است ، فرآیند را دستکاری کردند.

فروشنده امنیتی آمریکایی Malwarebytes  افشا کرد که تحت تأثیر همین هکرها قرار گرفته است ، اما نه از طریق به روز رسانی های خراب Orion. هکرها در عوض با سوء استفاده از برنامه های کاربردی با دسترسی ممتاز به Office 365 و زیرساخت Azure ، Malwarebytes را نقض کردند که با این کار “دسترسی به زیرمجموعه محدود” ایمیل های داخلی Malwarebytes داده شد.

به گفته واینرت ، مهاجمان از شکاف های “تأیید صریح” در هر یک از بردارهای اصلی حمله استفاده کردند.

هم چنین اشاره کرد: “در مواردی که حساب های کاربری به خطر می افتد ، تکنیک های شناخته شده مانند اسپری رمز عبور ، فیشینگ یا بدافزار برای به خطر انداختن اعتبار کاربران مورد استفاده قرار می گیرد و به مهاجم دسترسی مهمی به شبکه مشتری می دهد.”

او استدلال می کند سیستم های هویت مبتنی بر ابر مانند Azure Active Directory (Azure AD) از سیستم های هویت داخلی امن تر هستند زیرا این سیستم ها فاقد محافظت از ابر هستند مانند حفاظت از رمز عبور

Azure AD برای از بین بردن رمزهای عبور ضعیف ، پیشرفت های اخیر در تشخیص اسپری رمز عبور ، و هوش مصنوعی پیشرفته برای جلوگیری از سازش حساب.

در مواردی که هکر موفق شد ، واینرت خاطرنشان می کند که حسابهای فروشندگان دارای امتیاز ویژه فاقد حفاظت اضافی مانند احراز هویت چند عاملی (MFA) ، محدودیت های محدوده IP ، انطباق دستگاه یا بررسی دسترسی هستند. مایکروسافت دریافته است که 99.9 درصد از حساب های آسیب دیده ای که هر ماه دنبال می کند از MFA استفاده نمی کنند.

MFA یک کنترل مهم است ، زیرا می توان از حساب های دارای امتیاز بالا برای جعل نشانه های SAML برای دسترسی به منابع ابری استفاده کرد. همانطور که NSA در هشدار خود پس از افشای هک SolarWinds خاطرنشان کرد: “اگر بازیگران سایبری مخرب نتوانند کلید امضای غیرمجاز را بدست آورند ، سعی می کنند امتیازات اداری کافی را در مستاجر ابر برای افزودن یک رابطه اعتماد اعتماد گواهی بدست آورند. برای جعل نشانه های SAML. ”

در صورت وجود مجوزهای سختگیرانه در حساب ها و دستگاه های کاربر ، این روش حمله نیز می تواند خنثی شود.

واینرت خاطرنشان می کند: “حتی در بدترین حالت جعل رمز SAML ، مجوزهای بیش از حد کاربر و از دست رفتن محدودیت های خط مشی دستگاه و شبکه به حملات اجازه پیشرفت می دهد.”

“اولین اصل Zero Trust تأیید صریح است.

با استفاده از Solorigate – نامی که مایکروسافت برای بدافزار SolarWinds استفاده می کند – مهاجمان “از تکالیف نقش گسترده ، مجوزهایی که فراتر از الزامات نقش بودند ، استفاده کردند و در برخی موارد حساب ها و برنامه هایی را که باید هیچ گونه مجوزی نداشتند رها کردند.”

واینرت اذعان کرد که هک SolarWinds “یک حمله واقعاً مهم و پیشرفته” بود ، اما تکنیک هایی که آنها استفاده می کردند می تواند به طور قابل توجهی در خطر کاهش یابد یا با این بهترین شیوه ها کاهش یابد.

/توسط

مایکروسافت از جدیدترین حملات فیشینگ خبر می‌دهد!!

 

تیم اطلاعات امنیتی مایکروسافت به کاربران و مدیران دفتر 365 هشدار داده است که در جستجوی یک ایمیل فیشینگ “فریبنده” با آدرس فرستنده های جعلی هستند.

 

مایکروسافت پس از مشاهده یک کمپین فعال که در هدف قرار دادن سازمان های Office 365 با ایمیل های متقاعد کننده و چندین تکنیک برای دور زدن تشخیص فیشینگ ، از جمله صفحه فیشینگ Office 365 ، میزبانی برنامه های ابری گوگل Google و یک سایت خطرناک SharePoint که قربانیان را ترغیب می کند تا اطلاعات خود را تایپ کنند ، هشدار داد.

“تیم امنیتی مایکروسافت” اعلام کرد: یک کمپین فعال فیشینگ از ترکیب حیله گر آدرس های اصلی فرستنده با ظاهری مشروع ، آدرس های فرستنده نمایش جعلی که حاوی نام کاربری و دامنه های هدف هستند و نام هایی که از خدمات قانونی تقلید می کنند استفاده می کند.

“آدرس های فرستنده اصلی شامل تغییرات کلمه” ارجاع “است و از دامنه های مختلف سطح بالا استفاده می کند ، از جمله دامنه com [.] com ، که به طور گسترده توسط کمپین های فیشینگ برای جعل و غلط تایپی استفاده می شود.”

فیشینگ همچنان مشکلی سخت برای مشاغل است که نیاز به آموزش منظم راه حل های فنی ، مانند احراز هویت چند عاملی در همه حساب ها داردکه مایکروسافت و CISA به شدت آن را توصیه می کنند.

فیشینگ جزء اصلی حملات سازش با ایمیل تجاری (BEC) است که بر اساس آخرین آمار FBI در سال گذشته بیش از 4.2 میلیارد دلار برای آمریکایی ها هزینه داشته است. هزینه آن بسیار بیشتر از حملات باج افزارهای معروف است. BEC ، که متکی بر حساب های ایمیل آسیب دیده یا آدرس های ایمیل مشابه آدرس های مجاز است ، فیلتر نمی شود زیرا در ترافیک معمولی و مورد انتظار ترکیب می شوند.

این حملات از Microsoft SharePoint در نام نمایشی استفاده می کند تا قربانیان را ترغیب کند تا روی پیوند کلیک کنند. این ایمیل به عنوان یک درخواست “اشتراک فایل” برای دسترسی به “گزارش کارکنان” ، “پاداش ها” و سایر محتواهایی که در یک صفحه گسترده اکسل قرار گرفته اند ، مطرح می شود. همچنین دارای پیوندی است که به صفحه فیشینگ منتقل می شود و مارک های مایکروسافت زیادی وجود دارد.

در حالی که لوگوهای متقاعد کننده مایکروسافت در سراسر ایمیل پراکنده شده اند ، آدرس اصلی فیشینگ به یک منبع ذخیره سازی Google متکی است که قربانی را به دامنه Google App Engine AppSpot می‌کشاند.

ایمیل ها حاوی دو نشانی اینترنتی هستند که هدرهای HTTP را نادرست نشان داده اند. نشانی اینترنتی فیشینگ اصلی یک منبع ذخیره سازی Google است که به یک دامنه AppSpot اشاره می کند و نیاز به کاربر دارد که قبل از ارائه دامنه دیگری از محتوای کاربر Google با صفحه فیشینگ Office 365 وارد سیستم شود.

نشانی اینترنتی دوم در تنظیمات اعلانات قربانی را به یک سایت SharePoint آسیب دیده پیوند می دهد. هر دو نشانی اینترنتی برای ورود به صفحه نهایی نیاز به ورود به سیستم دارند .مایکروسافت خاطرنشان می کند که این کمپین “زیرکانه تر از حد معمول” است.مایکروسافت از ویژگی “Safe Links” Defender for Office 365 phishing برای حفاظت از فیشینگ استفاده می کند که ایمیل فیشینگ را “در لحظه ای که کاربر روی پیوندی کلیک می کند که با لیست صفحات فیشینگ شناخته شده خود مطابقت دارد” از بین می‌برد.همچنین جزئیاتی را در GitHub در مورد زیرساخت های مرتبط با ایمیل های جعلی که از SharePoint و سایر محصولات برای فیشینگ معتبر تقلید می کنند ، منتشر کرده است.

و خاطرنشان کرد: “اپراتور همچنین از زیرساخت های URL مجاز مانند Google ، Microsoft و Digital Ocean برای میزبانی صفحات فیشینگ خود استفاده می کند.”

/توسط